در سال‌های اخیر بیشتر از قبل بر تولید نماآهنگ یا کلیپ‌های موسیقی تلویزیونی کار شده است و این خودش می‌تواند در درازمدت عاملی باشد هم برای جلب مخاطب و هم برای ایجاد اشتغال عده بیشتری از متخصصان کلیپ‌سازی. مخاطبان از دیرباز دوست داشته‌اند تصویر خوانندگان را روی قطعات آنها ببینند و از همین مسیر بوده که صنعت ویدئوکلیپ‌سازی یا نماآهنگ ایجاد شده و حتی همه جای دنیا هم برایش کانال و شبکه‌های مخصوص ایجاد کرده‌اند.  در رادیو، شبکه‌هایی مثل پیام یا آوا داریم که
به طور تخصصی بر پخش موسیقی تمرکز و از این حیث کلی هم شنونده پیدا کرده‌اند و در تلویزیون هم هرچند در شبکه‌هایی مثل نسیم یا شما بیشتر و در شبکه‌های عمومی کمتر با پخش نماآهنگ روبه‌روییم، ولی باید بیش از قبل بر تولید نماآهنگ قطعات مخاطب پسند کار کنیم. اگر بخواهیم به نسبت تولید سریال یا حتی برنامه‌های ترکیبی بسنجیم تولید نماآهنگ هزینه چندانی ندارد و در مقابل می‌تواند مخاطب بالایی را هم به خود جذب کند. خودم سال‌ها پیش در نماآهنگ سفید و سیاه با صدای محمد اصفهانی ایفای نقش کردم که همچنان مخاطبان آن را می‌شناسند و از آن خاطره دارند. دلیل اصلی ماندگاری آن نماآهنگ نه صرف هزینه بالا بلکه سناریوی خوبی بود که برایش نوشته شده بود. مخاطب در تمام گونه‌ها و حتی در نماآهنگ باز داستانگویی را دوست دارد و این‌که در یک قطعه پنج دقیقه‌ای یک داستان مصور ببیند برایش ماندنی است.
این‌که نماآهنگ‌هایی تولید شود که در استودیو و با پلی‌بک خواننده ضبط می‌شود ایرادی ندارد، ولی بهترین حالت ساخت نماآهنگ داشتن سناریو و استفاده از بازیگر برای روایت سناریویی مرتبط با کلام است به‌خصوص درباره ترانه‌هایی که کلام دراماتیک دارند این نکته بیشتر اهمیت پیدا می‌کند.
چه خوب است عموم تولیدکنندگان مجموعه‌های نمایشی بیش از گذشته بر تولید نماآهنگ اهتمام کنند و حتی اگر برای تیتراژ سریال خود قطعه‌ای سفارش می‌دهند نماآهنگ مخصوص آن قطعه را هم به صورت مجزا تولید کنند که اجر کارشان دوچندان شود.