بیژن نجدی را با شعرها و داستان‌هایش می‌شناسیم. او در 56 سالگی به علت ابتلا به سرطان ریه درگذشت. آرامگاهش در شهر لاهیجان در جوار بقعه شیخ زاهد گیلانی قرار دارد. نجدی در زمان زندگی خود تنها مجموعه داستان «یوزپلنگانی كه با من دویده‌اند» را سال ۷۳ منتشر کرد كه سال ۷۴ جایزه قلم زرین جایزه گردون را به خود اختصاص داد و بقیه آثارش پس از درگذشتش، توسط همسرش به چاپ رسید. مجموعه داستان «دوباره از همان خیابان‌ها» در سال ۷۹ نیز برگزیده نویسندگان و منتقدان مطبوعات شد. نجدی همچنین در كارنامه ادبی خود، تندیس یادمان بنیاد شعر فراپویان به خاطر برگزیده‌ اشعار دهه 70 و لوح افتخار به پاس جانسروده‌ها در پاس‌داشت آیین‌های ملی و میهنی را دارد. از وی اشعار گیلكی كمی نیز باقی‌ مانده ‌است.
نجدی در دبیرستان‌های لاهیجان معلم ریاضی بود. دوست و همكار او، دكتر سید حجت مهدوی‌سعیدی كه او نیز در لاهیجان معلم بوده، خاطره‌ای از ارادت نجدی به شهید رجایی دارد كه بسیار جالب توجه است. دكتر مهدوی می‌گوید: «به نیكی به یاد دارم كه روزی در دبیرستان شهید مدرس، بحث ادبی من با آن مرحوم مغفور به شهید رجایی كشیده شد. هیچ‌گاه نتوانستم آن ابراز قصور و اظهار تاثر مرحوم نجدی را در این‌خصوص از یاد ببرم. حس و احساسی كه چون موجی عظیم و توفنده در چشمان نافذ وی می‌جوشید
و می‌خروشید...»
او این جملات را از قول بیژن نجدی درخصوص شهید رجایی نقل می‌كند: «من همیشه عذر تقصیر در پیشگاه او دارم. هیچ‌گاه نمی‌توانم عظمت و خدمت این مردم بزرگ را در آن مقطع حساس كشور فراموش كنم. رجایی نیز چون من دانش‌آموخته ریاضی بود و در مدارس آن زمان ریاضی تدریس می‌كرد. در همان زمان كه من آسوده و غرق در زندگی روزمره، تنها از لذت ریاضیات متلذذ بودم، او مسؤولانه و شجاعانه برای عز و آزادی این جامعه مبارزه می‌نمود  و در این راه به غایت دشوار جانانه همه مشكلات را به جان می‌خرید. او در دفاع از مردم در زندان‌های شاه اسطوره مبارزه و مقاومت بود. من در مقابل این مرد كه از صنف ما بود، همیشه احساس كوچكی و سرافكندگی و
ادای دین می‌كنم.»