آقای تاج، مقصر این وضعیت چه كسی است؟
برانكو درست در روز بازی تیم ملی ایران رودرروی خبرنگاران نشست و تیرش را به سوی كی‌روش پرتاب كرد. كی‌روش هم بلافاصله بعد از برد ایران مقابل یمن، جواب او را داد تا كام اهالی فوتبال تلخ‌تر از همیشه باشد. انگار قرار نیست با بردهای بین‌المللی و ملی‌مان شاد باشیم. فضای دوقطبی و سخت به وجود آمده در دنیای مجازی، آدم‌ها را به دو قسمت تقسیم كرده كه یا باید پرسپولیس را دوست داشته باشند یا در كنار تیم ملی قرار بگیرند. جنگ تمام نشدنی دو مربی موفق فوتبال ایران به چه دلیل درگرفت و آتش اختلاف آنها به چه دلیل شعله‌ور شد؟ بلافاصله بعد از نمایش‌های درخشان تیم ملی در جام‌جهانی، كی‌روش دوباره به جان برانكو افتاد و برانكو هم از خجالت او درآمد. این آش، آن‌قدر شور شد كه پای وزیر ورزش هم به وسط كشیده شد. مگر آن روزها مهدی تاج به واسطه حمایت وزیر، نگفت این دو نفر دیگر حق ندارند درباره هم حرف بزنند؟ مگر قرار نشد آنها در حریم خود بمانند؟ پس چه شد؟ رئیس فدراسیون فوتبال ترجیح می‌دهد وارد هیچ‌دعوایی نشود و به همین دلیل است كه عرصه برای میدانداری دیگران باز می‌شود. در این عرصه فراخ، بی‌تردید جایی هم برای دعواهایی باز می‌شود كه قبل از هر چیز، سعادت و آینده فوتبال ایران را نشانه رفته‌اند. رئیس فدراسیون فوتبال، قبل از آن‌كه ببیند صلاح شیخ سلمان چیست و به دستور او در انتخابات نایب‌رئیس كنفدراسیون شركت كند، باید ببیند صلاح فوتبال ایران چیست و چه حكم می‌كند. رئیس فدراسیون فوتبال ایران بیش از آن‌كه با برخورد مقتدرانه، دو مربی را در چارچوب‌شان قرار دهد تا هر یك در محدوده خود به فوتبال این مملكت خدمت كنند، با همه مدارا می‌كند تا خودش آسیب نبیند و این درد بزرگ فوتبال ماست. رئیس فدراسیون فوتبال ما دوست دارد به هر قیمتی رئیس بماند؛ اما این وسط، گناه مردم ما چیست كه دعواهای زشت دو‌مربی خارجی شاغل در ایران اجازه نمی‌دهد لحظات شادی‌شان برای بردهای ملی، كمی طولانی‌تر و شیرینی كامشان كمی ماندگارتر شود؟
