کشاورزی که مزرعه کلزا دارد، نگران از شرایط مزرعه‌اش می‌گوید: «نمی‌دانم چرا محصولاتم دارند خشک می‌شوند. سه‌بار آب هم به آن داده‌ام. می‌دانم از کم آبی نیست.» خودش سؤال می‌کند و خودش هم جواب می‌دهد. «یعنی ممکن است علت ایجاد این شرایط کود گوسفندی باشد؟» مرد کشاورز از این می‌ترسد که توجه زیاد به کود سبب‌شده مزرعه‌اش خشک شود به همین دلیل وقتی می‌شنود که ممکن است مزرعه‌اش دچار غرور شده باشد بیشتر نگران می‌شود.
وقتی مزرعه‌ای خاکش بیش‌ازحد غنی و سرشار از موادآلی باشد، کشاورزان می‌گویند غرورگرفته. غرور خاک قرار است نتیجه‌اش رشد محصول و باعث خیزش و بهبود کشت و زرع شود اما ثروتمندبودن خاک هم حدی دارد. خط‌قرمز را که رد کند می‌شود بلای جان محصول و خشکش می‌کند. مثل غرور آدمی. صفتی که او را می‌فریبد و با مال و منال و علم و ثروث و مکنت و مقام غافلش می‌کند و گاهی آنقدر در ابتلایش به خودشگفتی و غرور، دچار زیاده‌روی می‌شود که حاصل عمرش جز ویرانی و هلاکت نیست و چه خوب فرموده‌اند: «لایلقی العاقل مغرورا؛ آدم عاقل، هرگز مغرور دیده نمی‌شود».[1]
1.[امام‌علی علیه‌السلام، غرر الحکم و درر الکلم، ص772]