دیروز در دهکده المپیک این کلمه را همه بر زبان آوردند

سنجاب پرنده

محمد‌علی گرایی و حرکتی به نام «سنجاب پرنده»! اینجا از صبح تا می‌فهمند ایرانی هستی چشم‌ها را گرد می‌کنند، دست‌ها را باز و‌ حالت بلند کردن می‌گیرند؛ یعنی دیدیم که کشتی‌گیرتان چه کار کرد. کل دهکده پر شده بود از حرف‌هایی درباره کشتی‌گیر ایرانی. انصافا کیف کردیم اما ای‌ کاش انتهایش به یک مدال خوشرنگ می‌رسید. حریف به قول هادی عامل، چغر بود و بد بدن. مثل بتون بود و تکان نمی‌خورد. بی‌جهت نیست که اگر اسمش را جست‌وجو کنید می‌بینید که مقابل افتخاراتش نوشته:مدال طلای جهان و نقره المپیک. صحبت از تاماش لورینچ مجارستانی است که این بار آمده بود تا کلکسیون افتخاراتش را تکمیل کند. رفقایش که کنار ما نشسته بودند می‌گفتند «فقط طلا می‌خواهد.» دیروز صبح که گرایی و ساروی توفان به راه انداختند بنا دل تو دلش نبود. هم خودش امیدوار بود و هم ایرانی‌هایی را که در سالن بودند امیدوار می‌کرد:«شرایط برای مسابقات بعد‌از‌ظهر بهتر است، من که از خدایم است طلا بگیریم.» بنا گفت و گفت و گفت و ما هم رویاپردازی کردیم. رویایی که هر چه بیشتر به آن چنگ می‌زدیم دست‌نیافتنی‌تر می‌شد. بعد‌از‌ظهر شد. ابتدا گرایی مقابل حریفی از مجارستان که توصیفش کردیم. غم شکستش هنوز هم وجود دارد. راستش انتظارش را نداشتیم. یک‌جورهایی روی مدال طلا یا نقره‌اش حساب کرده بودیم. از صبح هم که امیدوار بودیم اما نشد. رسیدیم به ساروی. حریفش آرتور آلکسانیان، دارنده مدال طلای المپیک‌ و جهان بود. نمی‌گوییم از پیش بازنده اما کشتی سختی بود. اگر ساروی به فینال می‌رسید یکی از شگفتی‌های المپیک رقم می‌خورد. ساروی هم باخت تا برای مدال برنز بجنگد. مدالی که شاید به خوشرنگی طلا نباشد اما اگر ساروی آن را بگیرد نور علی نور است در این بی‌مدالی یک هفته اخیر کاروان!