این جمله را هزار بار از رو بنویسیم: «المپیک جای تجربه اندوزی نیست». روی این جمله هم هزار بار خط قرمز بکشیم: «انتظار در المپیک نباید زیاد باشد.»
ورزش ایران باید در میان ده‌ها چیزی که یاد بگیرد این دو نکته را هم به خاطر بسپارد: نخست این‌که برای تجربه‌اندوزی به المپیک نرود و دوم این‌که هر تیمی و هر ورزشکاری باید بداند اگر راهی رویداد المپیک می‌شود انتظارات از او بالاست.
هر فدراسیون ورزشی هم باید به این نتیجه‌گیری کامل برسد که تدارکات کامل و بی‌نقص شرط موفقیت یک تیم یا یک ورزشکار در المپیک است.
در کاروان ورزشی ایران در میان تیم‌ها و ورزشکاران‌، تیم‌ملی بسکتبال ایران یکی از همان تیم‌هایی است که هنوز در المپیک ماجراجویی‌هایش فراتر از کسب تجربه نمی‌رود و این نکته را القا می‌کند که هیچ انتظاری نداشته باشید. فدراسیون بسکتبال تیم را با کمترین میزان تدارکات به المپیک فرستاد تا صرفا کسب تجربه در اولویت قرار داشته باشد.
با این حال برخی سرسختانه اعتقاد دارند هر چند المپیک جای بهترین‎هاست اما هرگز و در هیچ شرایطی نباید از برخی رشته‌ها و برخی تیم‌ها انتظار کسب حتی یک برد داشت.
نخستین بازی شاگردان مهران شاهین‏طبع در رویداد توکیو با جمهوری چک برگزار شد، حریفی که قرار بود آسان‌ترین حریف ما باشد اما آسمان‎خراش‎ها از پس همین حریف هم برنیامدند تا اکنون در انتظار مصاف با غول‌هایی چون فرانسه و آمریکا باشند.
البته تیم‌ملی بسکتبال ایران در دیدار با چک نشان داد حریف بسیار سرسختی است که توانایی بازگشت به بازی و جبران فاصله امتیازی را دارد اما این ویژگی‌های خوب آنقدر زیاد نبود که منجر به شکست جمهوری چک شود.
پیش از المپیک خوشبینانه‌ترین پیش‌بینی برای عملکرد تیم‌ملی بسکتبال ایران چنین بود: برتری مقابل چک و شکست مقابل آمریکا و فرانسه.
پیش‌بینی بدبینانه هم نیازی به تفسیر و توضیح ندارد؛ شکست در هر سه مسابقه مقابل چک، آمریکا و فرانسه.
اکنون ایران به چک باخته و مانده مصاف با دو تیم دیگر که بسیار بعید است اتفاقی بزرگ رخ دهد.
تیم‌ملی بسکتبال ایران همچنان فاقد هرگونه رویاپردازی یا هدف بلندپروازانه به المپیک می‌رود.