دورکاری؛ نیاز امروز مادران شاغل
در سال‌های اخیر مکرر از زبان مسؤولان با واژه پیری جمعیت یا بحران جمعیت مواجه شده‌ایم و تقریبا همه مردم ایران درجریان این بحران قطعی هستند. کرونا با همه سختی‌ها و بی‌رحمی‌هایش درس‌ها و روش‌های خوبی به ما آموزش داد. یکی از آنها دورکاری بود خصوصا برای خانم‌ها. ما وقتی نگران رشد جمعیت یا بحران‌های تربیتی نسل و حتی آسیب‌های اجتماعی خانواده‌ایم، می‌توانیم با در نظر گرفتن نقش حساس، مهم و کلیدی مادر در خانه و خانواده در مسیر هموار شدن شرایط آرامش ذهنی و سلامت جسمی مادر تلاش کنیم.
مادران شاغل جمع زیادی از جامعه زنان کشور هستند که با دورکاری توانستند زمان بیشتری را به فرزندان‌شان و اساسا خانه‌داری اختصاص دهند. در شرایط کرونا نگهداری از کودکان، فرزند دانش‌آموز که تمام مدت به رسیدگی مادر در استفاده از فضای مجازی و کلاس‌های آنلاین نیاز دارد و... همه و همه عواملی بودند که مادران شاغل با پناه آوردن به دورکاری توانستند بخشی از آن را مدیریت کنند. دورکاری شیوه جدیدی برای کار کردن نیست؛ بلکه این روش از سال‌ها پیش در بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته به کار می‌رفته و نتایج موفقیت‌آمیز آن نیز به اثبات رسیده‌است. کاهش فشارهای روانشناختی ناشی از محیط کار و تعاملات اجتماعی روزمره می‌تواند در روند کاهشی آسیب‌های خانواده که برخی از آن ناشی از همین حضور بیش از حد در محیط کار است، کمک‌کننده باشد. نظام حاکمیت باید به دنبال راهکار برای هویت‌بخشی صحیح به زنان توانمند در مسیر زندگی ایرانی - اسلامی با تاکید بر نقش مادری باشد که یکی از این کمک‌ها می‌تواند همین کاهش ساعت کاری و استفاده از دورکاری باشد. با توجه به بحران‌ها و مشکلات مالی فعلی خانواده‌ها، بسیاری از بانوان به شغل و داشتن درآمد برای امرارمعاش و برخی دیگر با توجه به تحصیلات و تخصص علاقه‌مند حضور اجتماعی هستند اما نباید هدف اصلی ذات زن ذیل خاستگاه اجتماعی وی توسط برنامه‌ریزی نامناسب تصمیم‌گیرندگان به یک هویت نادرست تبدیل شود و نباید به سمت یک حضور محدودکننده حرکت کنیم و در نهایت از زن توقع یک مادر با نشاط و پرانرژی و موثر هم داشته‌باشیم.
ما با ایجاد بسترهای نوین و برنامه‌ریزی‌های دقیق می‌توانیم آسیب دورکاری را به حداقل رسانده و از ظرفیت عظیم زنان برای پیشرفت و تعالی کشور استفاده کنیم و کاش فراموش نکنیم فرزندآوری و تشکیل خانواده مهم‌ترین بخش هر نظام اجتماعی است که سهم اعظم آن بر عهده زنان است. دولت باید به سمتی حرکت کند که بانوان، بیشتر زمان خود را در بستر خانواده بگذرانند و رشد و رفاه و آسایش خانواده اولویت همه پیوست‌های اقتصادی، اجتماعی و حتی سیاسی دولتمردان باشد. بی‌شک دورکاری مضراتی نیز داشته اما به عقیده بنده فواید آن برای جامعه زنان شاغل بسیار بیشتر از ضررهای آن بوده و می‌توان با یک کار کارشناسی قوی برای ادامه داشتن آن برنامه‌ریزی کرد. ما چاره‌ای جز هموار کردن شرایط اجتماعی و اقتصادی برای فرزندآوری نداریم وگرنه شعار را همه بلدند!
مادران شاغل جمع زیادی از جامعه زنان کشور هستند که با دورکاری توانستند زمان بیشتری را به فرزندان‌شان و اساسا خانه‌داری اختصاص دهند. در شرایط کرونا نگهداری از کودکان، فرزند دانش‌آموز که تمام مدت به رسیدگی مادر در استفاده از فضای مجازی و کلاس‌های آنلاین نیاز دارد و... همه و همه عواملی بودند که مادران شاغل با پناه آوردن به دورکاری توانستند بخشی از آن را مدیریت کنند. دورکاری شیوه جدیدی برای کار کردن نیست؛ بلکه این روش از سال‌ها پیش در بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته به کار می‌رفته و نتایج موفقیت‌آمیز آن نیز به اثبات رسیده‌است. کاهش فشارهای روانشناختی ناشی از محیط کار و تعاملات اجتماعی روزمره می‌تواند در روند کاهشی آسیب‌های خانواده که برخی از آن ناشی از همین حضور بیش از حد در محیط کار است، کمک‌کننده باشد. نظام حاکمیت باید به دنبال راهکار برای هویت‌بخشی صحیح به زنان توانمند در مسیر زندگی ایرانی - اسلامی با تاکید بر نقش مادری باشد که یکی از این کمک‌ها می‌تواند همین کاهش ساعت کاری و استفاده از دورکاری باشد. با توجه به بحران‌ها و مشکلات مالی فعلی خانواده‌ها، بسیاری از بانوان به شغل و داشتن درآمد برای امرارمعاش و برخی دیگر با توجه به تحصیلات و تخصص علاقه‌مند حضور اجتماعی هستند اما نباید هدف اصلی ذات زن ذیل خاستگاه اجتماعی وی توسط برنامه‌ریزی نامناسب تصمیم‌گیرندگان به یک هویت نادرست تبدیل شود و نباید به سمت یک حضور محدودکننده حرکت کنیم و در نهایت از زن توقع یک مادر با نشاط و پرانرژی و موثر هم داشته‌باشیم.
ما با ایجاد بسترهای نوین و برنامه‌ریزی‌های دقیق می‌توانیم آسیب دورکاری را به حداقل رسانده و از ظرفیت عظیم زنان برای پیشرفت و تعالی کشور استفاده کنیم و کاش فراموش نکنیم فرزندآوری و تشکیل خانواده مهم‌ترین بخش هر نظام اجتماعی است که سهم اعظم آن بر عهده زنان است. دولت باید به سمتی حرکت کند که بانوان، بیشتر زمان خود را در بستر خانواده بگذرانند و رشد و رفاه و آسایش خانواده اولویت همه پیوست‌های اقتصادی، اجتماعی و حتی سیاسی دولتمردان باشد. بی‌شک دورکاری مضراتی نیز داشته اما به عقیده بنده فواید آن برای جامعه زنان شاغل بسیار بیشتر از ضررهای آن بوده و می‌توان با یک کار کارشناسی قوی برای ادامه داشتن آن برنامه‌ریزی کرد. ما چاره‌ای جز هموار کردن شرایط اجتماعی و اقتصادی برای فرزندآوری نداریم وگرنه شعار را همه بلدند!
