آقای امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه
سلام؛ خیانت و جنایت کهنه نمی‌شود. ممکن نیست جنایتی در ۳۷سال قبل تا الان از یادها رفته باشد. زمان نمی‌تواند وقاحت جنایت را کم کند. زخم جنایت بر روان انسانی همواره تازه و آزاردهنده است.شما چندی پیش در فرانسه درباره منطقه زندگی ما اعلام کردید «منطقه نیازمند هماهنگی و تلاش برای مبارزه با تروریسم است.» آیا قبل از منطقه، شما حاضر هستید همین مبارزه را از پاریس شروع کنید؟
آقای مکرون لازم به یادآوری نیست که یکی از گروه‌های مسلح مخالف ایران امروز در پاریس فعال است. دفتر دارد، بیانیه می‌دهد، سخنرانی می‌کند و جلسه می‌گذارد. نام آنها حزب دموکرات کردستان ایران است. آنها همان‌طور که از گفته‌هایشان پیداست یک گروه تجزیه‌طلب هستند و هدفشان سرنگونی نظام مستقر در ایران است. البته ممکن است شما بگویید پایبند به قواعد دموکراسی هستید. بر این باورید که دموکراسی ایجاب می‌کند تا همه اندیشه‌ها و گروه‌های سیاسی بتوانند فعالیت و ابراز مخالفت کنند. این که یک گروه با نظم مستقر در ایران مخالف باشد، دلیل نمی‌شود که فعالیت‌هایشان در پاریس یا در هر جای دیگری ممنوع باشد.فرض می‌کنیم یک گروه مخالف جمهوری اسلامی حق داشته باشد به فعالیت علیه آن مشغول باشد و طبق قواعد دموکراسی و آزادی بیان شما نمی‌توانید از فعالیت‌های آن جلوگیری کنید. باید انصاف  داشت. این همیشه برای ما بد نبوده است. ما ایرانی‌ها به یاد می‌آوریم در دوره آقای ژیسکاردستن، پاریس میزبان امام خمینی بود و دولت فرانسه رفتار انسانی با او داشته است. ما این واقعیت را فراموش نکرده‌ایم.
هر چند اخیرا شما در برخورد با گروه‌های اسلامی سختگیر شده‌اید. شما حتی فعالیت کلاس‌های درس اسلامی را در فرانسه ممنوع اعلام کردید، چون بر این باور بودید که ممکن است سر آن کلاس‌ها و در آن مدارس آیه‌های مربوط به جهاد و قتال تدریس شود. شما برای حفظ امنیت کشورتان تصمیم گرفتید کلاس‌های درس را تنها به این بهانه که ممکن است به شکل نظری درباره جهاد نظریاتی ارائه کند، تعطیل کرده‌اید. نظریاتی که در یک خوانش نادرست ممکن است به قیمت جان انسان‌های بیگناه تمام شود.
تردیدی نیست که شما در محضر وجدان‌تان آسوده هستید که می‌توان اجازه داد گروه‌های مخالف یک حکومت در پاریس آزادانه فعالیت کنند ولی مسلمانان نمی‌توانند دروس علمی مرتبط با دین‌شان را در همان کشور آزادانه مطالعه کنند.
فرض می‌کنیم در تمامی این موارد حق باشما باشد. در این متن در این‌باره با شما مناقشه نمی‌کنم. اما پرسش ما در جای دیگری است. پرسش ما درباره گروه‌هایی است که به شکل مسلحانه علیه دولت‌های قانونی در منطقه فعالیت می‌کنند.
لابد معنای کلمه پیشمرگه را می‌دانید. چون همین کلمه را با همین آوا به لاتین می‌نویسید. پیشمرگه‌ها شعبه‌هایی مختلفی دارند. اما من درباره پیشمرگه‌ای که تحت سیادت سردار سلیمانی با داعش جنگید، صحبت نمی‌کنم. هر چند شما دفاع پیشمرگه‌ها در برابر داعش را ستودید ولی در جریان شهادت آن فرمانده سلحشور با محکوم نکردن ترور، به واقع از آمریکا حمایت کرده‌اید.
من اینجا از پیشمرگه دیگری صحبت می‌کنم که با نشان گروه دموکرات کردستان ایران فعالیت می‌کند. آنها یک واحد نظامی، یک میلیشیای تمام عیار هستند که با سازوبرگ جنگی علیه جمهوری اسلامی می‌رزمند. اسلحه آنها واقعی است و گلوله‌ای که از آن سلاح‌ها بیرون می‌آید، می‌تواند سینه طرف مقابل را بشکافد. درباره روش‌شناسی مرگ با گلوله و واکنش بدن به آن صحبت نمی‌کنم. درباره یک گروه نظامی و پیکارجو صحبت می‌کنم که همین الان در ایران با جمهوری اسلامی به شکل نظامی درگیر است. شما به این گروه نظامی در فرانسه پناه داده‌اید. آنها از شما یاری می‌طلبند. به نظرتان منطقی است دولت فرانسه به یک گروه شبه‌نظامی که با یک دولت رسمی در حال نزاع است اجازه فعالیت بدهد؟
آنها همان گروه نظامی هستند که در طول جنگ ایران با عراق با صدام همکاری داشته‌اند. آیا همکاری با صدام با هدف کشتن ایرانیان هم در دانش‌نامه عقاید سیاسی شما در رده آزادی بیان دسته‌بندی می‌شود؟ آیا شما فکر می‌کنید حق با صدام و اعمال جنایتکارانه اوست؟ با چه منطقی دولت فرانسه با یاران صدام مهربان است؟
این گروه از همان پاریس، تقاضا داشتند اسرائیل آنها را تجهیز کند. آنها از دولت آمریکا و محافظه‌کاران در آن دولت درخواست کمک تسلیحاتی کرده‌اند. اگر گروهی فرانسوی با همین رویکرد با دولت شما به مقابله می‌پرداخت چه می‌کردید؟ شما از سویی از ایران می‌خواهید پای میز مذاکره هسته‌ای بیاید تا جهان شاهد نزاع بین قدرت‌ها نباشد. ولی دولت شما به چنین گروهک نظامی که در 40سال گذشته در حال جنگ با جمهوری اسلامی بوده است، اجازه فعالیت می‌دهد. آیا این حق را برای تهران محفوظ می‌دارید که به گروهک مسلح مخالف دولت فرانسه اجازه فعالیت بدهد؟
آقای مکرون گفته می‌شود شما مسیحی هستید. لابد این آموزه طلایی را در انجیل از قول حضرت عیسی شنیده‌اید: جوری با دیگران رفتار کنید که می‌خواهید آنها با شما رفتار کنند.
آن چیزی که باعث شده است این نامه را بنویسیم سر باز کردن یک زخم دیگر در ایران است. داستان از این قرار است:
۳ سال پیش مردی برای یکی از پادگان‌های سپاه وابسته به جمهوری اسلامی چاهی حفر می‌کند. همین گروه دموکرات کردستان با همین افرادی که الان در پاریس هستند، آن مرد را اسیر می‌کنند. همسر این مرد که پسری هم در گهواره داشت به سوی همسرش می‌شتابد و می‌خواهد بداند چرا باید همسر او که یک تکنیسین ساده است این‌طور دربند شده است. زن به اعضای همین گروه مراجعه می‌کند. آنها می‌گویند در ازای پرداخت پول حاضرند شوهرش را آزاد کند. زن مبلغ خواسته شده را جور می‌کند. وقتی می‌خواهد با پول سر قرار حاضر شود، این زن اسیر و بدون آن‌که عضو هیچ گروه نظامی باشد به شهادت می‌رسد. پس از مدتی پسر نوزادش هم بر اثر هجران و بی‌مادری از دنیا می‌رود. حال پیکر این خانم بعد از ۳۷سال پیدا شده است. نکته جالب این که همین گروهک، زیر آسمان کشور شما بیانیه‌ای صادر کرده است. اما آنها ننگ این جنایت را از دامن خود پاک و آن را تکذیب نکرده‌اند.
طبق قوانین بین‌المللی، افراد غیرنظامی در درگیری‌های نظامی مصونیت دارند. ولی آنها هنوز این روش‌ها را محکوم نکرده و بنا به ادله‌ای که در اختیار ایران هست بارها این قوانین را نقض کرده‌اند.
اقدام مسوولانه مورد انتظار این است که حداقل دولت فرانسه از افراد درگیر در این گروه توضیح بخواهد و آنها را به طور قانونی احضار کند. هیچ چیز در دنیای امروز بدون قواعد و قانون شدنی نیست. همه چیز مندرج در اصول قانونی روشن می‌شود. مخالفت تا وقتی خون بیگناهی ریخته نشود می‌تواند پذیرفته‌شدنی باشد.
آقای رئیس‌جمهور! اگر گروهی برای رسیدن اهدافش حاضر باشد با دشمنان بشریت مثل صدام همدست شود، بعید نیست در جایی دیگر برای مقابله با تمامیت ملی شما نیز وارد نبردی غیر جوانمردانه شود. کسی که یک بار دست به خیانت زده باشد، مستعد آن هست که باز هم خیانت کند. به قول کتاب بینوایان، امروز را فردایی هست. شما در آن فردا نخواهید بود، اما خانواده‌هایتان خواهند بود. این درس زندگی است که در کتاب ویکتور هوگو بازتاب یافته.
آقای رئیس‌جمهور! آنها گروهی با گرایش‌های تجزیه‌طلبانه هستند. آنها می‌خواهند از ایران جدا شوند و فعالیت‌شان تمامیت ارضی کشور بزرگ ایران را نشانه گرفته است. برای آن که داوری برای شما راحت‌تر باشد، به جای کلمه ایران در این پاراگراف، کلمه فرانسه را جایگزین کنید. در آن صورت به نظرتان واکنش صحیح چیست؟
آنها در پی تجهیز روزافزون برای مقابله نظامی با ایران هستند. این حرف‌ها را آنان با قیافه‌های حق‌به‌جانب و لباس‌های اتوکرده، رو به دوربین‌های رسانه‌ها بیان می‌کنند. در یکی از این مصاحبه‌ها که با بنگاه خبرپراکنی انگلستان صورت گرفته است، گفته شد حتی مسوولان اقلیم کردستان عراق مثل آقای نچیروان بارزانی به این گروه هشدار داده و گفته‌اند نباید رفتارهای نظامی آنها زندگی و امنیت کردها را مختل کند. لابد این نکات در سفری که شما به اربیل داشته‌اید توسط طرف کرد با لحن ظریفی بیان شده است.حال انتظار این است شما دست‌کم مثل آقای بارزانی به این گروه و رئیس‌اش هشدار بدهید که ضربه به منافع ملی ایران در لباس جنایت و کشتار نمی‌تواند مورد تأیید باشد و به آنها تأکید کنید مطابق قوانین بین‌المللی این حق برای کشوری که از کیان خود دفاع می‌کند، محفوظ است.سکوت شما در قبال اعمال این گروه مثبت ارزیابی نمی‌شود. چون سکوت در برابر جنایت به معنای همدستی در جنایت است. ضرب‌المثلش هم به فرانسوی در دسترس است:
Laisser le crime en paix، c’est s’en rendre complice.
فارسی‌اش:
ترحم بر پلنگ تیز دندان/ستمکاری بود بر گوسپندان