نوآوری ابداع شده محققان دانشگاه استنفورد بین پوست و جمجمه فرد ایمپلنت می‌شود و می‌تواند دمای این ناحیه را تا حدود چهار درجه سانتی‌گراد افزایش دهد. به گفته محققان، چنین دمایی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی بدون آسیب به بافت اطراف آنها کافی است. 
استفاده از گرما که به آن روش درمانی «فوتوترمال» گفته‌ می‌شود در حال حاضر نیز برای از بین بردن تومورهای سرطانی استفاده می‌شود اما تا پیش از این فقط در حین جراحی امکان استفاده از این روش گرمادهی وجود داشت. 
این ایمپلنت روی موش‌های دارای تومور مغزی آزمایش شده است. گروهی از موش‌ها که با این روش درمان شدند، سه برابر بیشتر از حیواناتی که آن را دریافت نکرده بودند، زنده ماندند.
پژوهش‌های این گروه تحقیقاتی در حال حاضر روی تومور گلیایی (گالیوبلاستوما) متمرکز شده که نوعی از سرطان تهاجمی کشنده است و تنها راه درمانی آن در حال حاضر جراحی جمجمه و پس از آن چند دوره شیمی‌درمانی است. 
برای تولید ایمپلنت مغزی، پژوهشگران آن را با نانوذرات طلای ستاره‌ای شکل پوشاندند و از آنتنی کوچک برای تبدیل پیام‌های الکتریکی به پرتوی فروسرخ کمک گرفتند. آنتن نانوذرات طلا را برای تولید گرما فعال می‌کند. تمام این فرآیند از راه دور قابل اجراست. 
حامد آرامی از محققان این پژوهش می‌گوید: نانو ذرات به ما کمک می‌کند تا درمان را به‌طور هدفمند برای تومورها به کار گیریم. بنابراین عوارض آن در مقایسه با شیمی‌درمانی و پرتودرمانی بسیار کمتر خواهد بود.
قدرت و طول موج ایمپلنت را می‌توان با توجه به اندازه تومور و محل آن در مغز تنظیم کرد. ساختار و دز نانوذرات را می‌توان به‌گونه‌ای تنظیم کرد که فقط به مقدار مورد نیاز گرما تولید شود.
در این پژوهش موش‌هایی با تومورهای تهاجمی به دو گروه تقسیم شدند و ایمپلنت‌ها فقط در یک گروه نصب شد. موش‌های این گروه نه‌فقط هنگام فعال‌سازی ذرات نانو دچار مشکل نشدند، بلکه محققان متوجه شدند این ذرات در مکان تومور باقی ماندند و به بافت‌های اطراف آسیبی نرساندند. موش‌هایی که ایمپلنت را دریافت کردند، طی بازه ۱۵روز، هر روز ۱۵دقیقه این درمان را دریافت کردند. در همه موش‌های گروه آزمایش بدون نیاز به جراحی بهبود وضعیت مشاهده شد. موش‌های درمان شده به‌طور قابل توجهی (حدود دو تا سه برابر به‌صورت متوسط) مدت طولانی‌تری نسبت به گروه کنترل زنده ماندند. زمانی که این روش درمانی به‌صورت ترکیبی با شیمی‌درمانی به کار گرفته شد، موش‌ها بیشتر هم زنده ماندند. 
دکتر آرامی توضیح می‌دهد: «معمولا بیماران مبتلا به گلیوبلاستوما بیش از دو تا سه سال پس از تشخیص سرطان زنده نمی‌مانند، زیرا معمولا نمی‌توان تمام تومور سرطانی را به‌صورت کامل خارج کرد و تومور می‌تواند به درمان هم مقاومت پیدا کند. هدف ما این است که این روش درمانی را با ترکیب روش‌های درمانی دیگر برای افزایش احتمال درمان به کار ببریم.»  به گفته محققان، این دستگاه می‌تواند به‌صورت درمان خانگی توسط خود بیمار در کنار روش‌هایی مانند جراحی، شیمی‌درمانی و پرتودرمانی بدون این که نیاز باشد بیمار رنج بستری شدن را در بیمارستان برای دریافت درمان و جدا شدن از جریان عادی زندگی تحمل کند به کار برود.

منبع: Daily mail
عسل اخویان طهرانی  دبیر گروه دانش و سلامت