نمی‌دانم تا آن زمان چند نفر از دوستانم را از دست داده‌ام، چند نفر خاطره شده‌اند یا من فراموش شدم، طوری که انگار هر گز نبوده‌ام.زمان و تاریخ عجیب‌ترین عدد‌های زندگی هر انسانی هستند و بعضی‌وقت‌ها که همه چیز برای رسیدن محقق شده، سر و کله‌شان پیدا می‌شود و مسیر زندگی را به کل تغییر می‌دهد.اما حتما در آینده هم رسانه دوست‌داشتنی‌ترین و پرچالش‌ترین مسأله برای من است، مسیر سخت و عجیبی که شبیه هزار تو آدم را گیج می‌کند، بیشتر از هر وقتی دغدغه‌مند بودن و تفکر خلاق را دشوار‌تر می‌کند و معمولا سمت و سوی انگشت اشاره‌ها و گله‌ها به همان برمی‌گردد.
همین تصویر‌ها و سناریو‌هایی که ما با شوق و اشتیاق می‌سازیم، تبدیل به کلمه دوست‌داشتنی رویا می‌شوند و شبیه یک الماس کنج قلب‌مان می‌نشینند. وسط هیاهوی‌ها و آشوب زمان نجات‌مان می‌دهند و یک نور بزرگ وسط تاریکی‌ها برای زمین نخوردن و طی کردن مسیر زندگی هستند. رویاهایی که ما برای ساختنش خلق شده‌ایم و در آشفته‌ترین احوالات به آن چنگ می‌زنیم، همان رویا‌هایی که تمام زندگی را سرش قمار می‌کنیم و دعای‌مان همیشه همین بوده:خدایا مرا خرج کاری کن که به خاطرش آفریدی.

عطیه آزادی‌طلب از تهران