اومبرتو اکو از حوزه علمی و آکادمیک وارد حوزه ادبی شده است، هرچند به قول خودش همواره دغدغه داستانگویی و روایت‌پردازی داشته است. این را از آن جهت می‌گوییم که تکلیف این کتاب، یعنی اعترافات یک رمان‌نویس جوان از همین بدو امر روشن شده باشد. البته این تکلیف روشن، به همین روشنی و به همین سادگی هم نیست. هرچه باشد، ما با متنی سروکار داریم حاصل آدمی چندوجهی که از دانش نظری گسترده‌ای برخوردار است و به قول معروف، عمری سرش در متون کلاسیک و مدرن بوده است. کتاب را چند نشر از جمله انتشارات مروارید با ترجمه مجتبی ویسی به بازار داده‌اند. 
اکو انگار پلی است میان گذشته و حال، میان بعید و ممکن، میان سنت و نوآوری، و میان پسند خاص و پسند عام. نمی‌گذارد حافظه تاریخی از دست برود و از سوی دیگر، آینده را پیش چشم‌مان پدیدار می‌کند. همین خاصیت واسط‌بودن و پل‌بودن است که متن او را واجد توازنی علمی ـ ادبی می‌کند.
«اعترافات یک رمان‌نویس جوان» تحشیه‌ای است بر متن رمان‌نویسی اکو. این تحشیه اما، در مواردی از خود متن فراتر می‌رود و تصویری همزمان از اکوی رمان‌نویس و نظریه‌پرداز را به ما می‌نمایاند: بنیان‌های فکری، الگوهای نوشتاری و دلبستگی‌های او را در مقابل ما می‌گستراند. او انگار در این کتاب، خودِ نویسنده‌اش را زیر میکروسکوپ خودِ محقق‌اش گذاشته و به بررسی آن پرداخته است.