جهانبخش سلطانی که به‌دلیل همشهری بودنش با پوراحمد همکاری‌های مشترک بسیاری با هم داشتند، در این سریال با همان گویش شیرین اصفهانی و نوع بازی‌ای که در نقش یک بازپرس داشت، توانست این شخصیت را در رزومه کاری‌اش ماندگار کند. ضمن این‌که یکی از اولین پلیس‌هایی بود که در یک سریال تلویزیونی خلق شد و هنوز هم خیلی‌ها او را با این نقش به خاطر دارند. نکته بعد معماهایی بود که نویسنده برای این داستان‌ها طراحی کرده بود. گرچه سریال سرنخ به شیوه سریال‌های پلیسی این دوره نبود اما روایت معماگونه‌ای که این سریال داشت، بی‌شباهت به سریال‌های پلیسی آن سال‌ها نیست. همین ویژگی آن بود که مخاطب را با خود همراه می‌کرد. داستان‌ها و معماها به گونه‌ای طراحی شده بود که مخاطب بعد از پایان سریال سعی می‌کرد خودش معما را حل کرده و قاتل یا قاتلین را پیدا کرده و ادامه داستان را حدس بزند. جالب‌تر این‌که در آن دوران سریال‌ها هفته‌ای یک بار پخش می‌شدند و بااین‌حال مخاطب مشتاقانه منتظر می‌ماند تا قسمت بعدی سریال را تماشا کند. اتفاقی که این روزها تقریبا غیرممکن است و مخاطب عادت به تماشای سریال‌های هرشبی دارد. 
یکی دیگر از نکاتی که در این سریال مورد توجه قرار گرفت، تماشای بخشی از فرهنگ و آداب و رسوم مردم اصفهان بود. از فرهنگ غذایی این استان گرفته تا آداب و مراسم خواستگاری. مثلا در پایان داستان خانم‌جان با بازی زنده‌یاد پروین‌دخت یزدانیان در یک تماس تلفنی از خانمی به نام آذر دعوت می‌کند تا با او و امیرحسین به رستورانی برای صرف بریانی بروند. بریانی که یکی از غذاهای اصیل این استان است و مخاطب را کنجکاو می‌کند که بیشتر درباره آن بداند. یا این‌که در مراسم خواستگاری مصطفی از سارا، با شیرینی‌های مخصوص اصفهان پذیرایی شدند. در هر صورت سرنخ جزو سریال‌هایی است که همیشه برای مخاطب تازگی دارد و با گذشت دو دهه از تولید و پخش آن همچنان مورد توجه مخاطبان تلویزیون است.