به عنوان مثال، تاثیر تعاملات فرهنگی از خلال ارتباطات رسانه‌ای یکی از کارکردهایی است که می‌توان در این خصوص برشمرد که خود، موضوع گسترده‌ای است. متولیان فرهنگ و رسانه همواره بر مزایا و لزوم ارتباطات رسانه‌ای و فرهنگی با کشورهای دوست و به‌ویژه سرزمین‌هایی با بسترهای فرهنگی مشترک تاکید کردند و البته اقداماتی هم از دیرباز تا امروز در این مورد انجام شده که از جمله آنها می‌توان به صدور آثار نمایشی و انتشارشان در دیگر کشورها اشاره کرد یا از پخش آثار نمایشی دیگر کشورها همچون سوریه، مصر و... در ایران گفت. البته از کامل‌ترین اشکال این تعاملات رسیدن به ساخت و تولید آثار مشترک است که این روزها یکی از نمونه‌های آن راهی آنتن شده است. سریال «حبیب» کار مشترکی از ایران و سوریه است که به‌تازگی از شبکه دو پخش می‌شود. راهی که به ساخت و پخش این سریال منتهی شده، همانی است که در سطور بالا به آن اشاره کردیم و در واقع یکی از اهداف و در عین حال مسیرهای هم‌افزایی فرهنگی از دریچه رسانه است؛ به‌ویژه بر سر موضوعات و سوژه‌هایی که یکرنگی و یکدستی اندیشه و باور هر دو فرهنگ در آن به وضوح دیده می‌شود. به عنوان مثال در سپهر سیاست آنچه عیان است اتفاق نظر ایران و سوریه بر سر مبارزه با داعش و سیاست‌های مقابله با آن است. پس ساخت اثری در خصوص قصه‌های بی‌شماری که در این مبارزات رقم خورده، خیلی زودتر از این می‌توانست به عرصه همکاری‌های رسانه‌ای و فرهنگی دو کشور ورود پیدا کند و به‌عنوان یکی از سوژه‌های قابل پرداخت در قاب نمایش مورد بهره برداری قرار گیرد. هر چند فیلم‌های سینمایی و مستند با چنین محتواهایی داشتیم اما خبری از سریال نمایشی نبود که به‌صورت مشخص حاصل همکاری این دو کشور باشد و در یک قاب بازیگران ایرانی و سوری را کنار هم قرار دهد. امروز که این سریال راهی آنتن شده و گویی پنجره تازه‌ای را گشوده باید دید حاصل این همکاری چگونه از آب در آمده است؟