قبل از «محفل» برنامه «حسینیه معلی» یک تلنگر زد؛ می‌توان فرمی را خلق کرد که در عین جذابیت، تابع سرگرمی غربی نباشد. این برنامه در واقع یک آزمون بود. در محفل اما قرآن وجه اول برنامه است. چنین محتوا و متن عظیمی وقتی در سینه قاری و حافظ قرار می‌گیرد، او را هم به حکمت نزدیک می‌کند و حالاتش را معنوی می‌سازد. یعنی از ماجرای «حسینیه معلی» هم متفاوت است. به این ترتیب در محفل ما مواجه شدیم با یک سبک جذاب درگیرکننده مخاطب اما با مفاهیم قرآنی. در این برنامه وقتی دختر شهید روی صحنه حاضر می‌شود برداشتی که قاری به یکباره از این صحنه دارد و آن را با قرائت ارائه می‌کند و رفت و برگشت نغمات که میان دو قاری انجام می‌شود، به قدری جذاب است که مخاطب در ناخودآگاهش به سمت خودآگاهی تحریک می‌شود؛ اول به نغمه‌ای که در این لحن گنجانده شده و حال متفاوتی که به مخاطب می‌دهد و دوم از محتوایی که در جانش می‌نشیند. 
نکته مهم دیگر این است که ما طی سال‌های اخیر با مهجوریت جدی فاخر بودن نغمات مواجه بودیم. عموما هم قرائت به برنامه‌های خشک جزءخوانی محدود بودند و تا قبل از «محفل» برنامه قرآنی در این قالب رو به جلو و جذاب نداشتیم. 
از سوی دیگر محفل نغمات کلاسیک درست ارزشمندی را در جان مخاطب گذاشته که با موسیقی‌های سخیف، هوش موسیقایی خود را هم از دست داده‌است.
تربیت این گونه اتفاق می‌افتد؛ وقتی امام‌خمینی(ره) فرمودند که صداوسیما باید دانشگاه عمومی باشد به معنی این‌که دو نفر مقابل هم بنشینند و صحبت کنند نیست، بلکه اول مخاطب باید جذب شود و بعد محتوا در جانش بنشیند. این اتفاق در محفل رخ داده‌است و باید الگوی سایر برنامه‌ها هم باشد. من بابت این کار سخت و ارزشمند به شبکه سه سیما تبریک عرض می‌کنم.