اولین نسخه از این ربات سال 85 به شكل عروسك خرسی پولیشی بود كه روی صورتش یك نمایشگر نصب شده بود و چشم‌های کارتونی‌اش را نمایش می‌داد. قرار بود نسخه نهایی این ربات به صورت تمام خودكار عمل كند، اما كماكان فرد متخصصی آن را از بیرون اتاق كودك هدایت می‌كرد. با استفاده از نرم‌افزار قابل تنظیم این ربات، فرد متخصص می‌توانست حالت‌های چهره و حركات بدن و جهت نگاهش را تنظیم كند. این فرد حتی می‌توانست با كمك بلندگوی نصب شده با كودك صحبت كند و هم‌زمان صدایش به حالتی تنظیم شود كه بیشتر شبیه صدای بچگانه باشد. همچنین می‌توانست با كمك دوربین این ربات تك‌تك بچه‌ها و عكس‌العمل‌هایشان را ببیند. خرس طراحی شده در تبلت نیز دقیقا حركاتی شبیه همین ربات خرسی انجام می‌داد و آن نیز از راه دور قابل كنترل بود.
در ساعت‌های بازی كه این ربات با بچه‌های سه تا 10 سال تعامل می‌كرد، فرد متخصص می‌توانست با كمك بلندگوی این ربات برای بچه‌ها شعرهای كودكانه بخواند و دست‌هایش را همزمان با شعر تكان دهد. برای بچه‌های بزرگ‌تر نیز ربات بازی‌هایی كه متخصصش طراحی می‌كرد را انجام می‌داد.
محققان برای بررسی كارایی این ربات بغل كردنی و علاقه بچه‌ها به تعامل با آن، از پرسشنامه‌هایی برای بیماران و خانواده‌هایشان استفاده كردند. همچنین در مورد ایجاد حس بهتر و سرخوشی یا حتی عصبانیت و افزایش درد نیز از بیماران سوال شد. این پژوهشگران دوربین‌های مدار بسته اتاق‌های كودكان را نیز در طول این دوره بررسی می‌كردند تا حالت كلی صحبت‌های رد و بدل شده بین ربات و كودك را بین صحبت‌های مفرح و ناراحت كننده طبقه‌بندی كنند.
بیشتر كودكان و خانواده‌هایشان در پایان نظرسنجی گفته بودند تعامل با ربات برایشان لذت‌بخش‌تر از خرس تصویری در تبلت یا عروسك خرسی پولیشی معمولی است. تحلیل گفت‌وگوها نیز حاكی از آن بود كه بخش قابل توجهی از صحبت‌های بچه‌ها و ربات با خوشحالی و شادی همراه بوده است. پدر و مادرها نیز معتقد بودند میزان درد فرزندشان كاهش پیدا كرده است.
بر اساس نتایج این تحقیق 93درصد بچه‌ها با موفقیت و احساس رضایت، دوره تعامل با ربات را گذرانده بودند و بنا بر نظر متخصصان فقط برخی مشكلات جزئی در مسیر به كارگیری این ربات‌ها به صورت عمومی وجود دارد.
مقاله دیگری كه بر اساس همین پژوهش پیشتر منتشر شده بود نیز نشان داد ربات‌ها در مقایسه با دو روش دیگر تعاملات خانوادگی را نیز به مراتب تسهیل می‌كنند. یكی از محققان این آزمایش در این باره توضیح می‌دهد: «ما از قبل برنامه‌ای برای درگیر كردن خانواده‌ها در بازی‌های ربات و بچه‌ها نداشتیم. اما این اتفاق به صورت طبیعی طی بررسی ایجاد شد. زمانی كه ربات وارد اتاق می‌شد، تعامل كودك، ربات و والدین افزایش پیدا می‌كرد، با هم در بازی مشاركت می‌كردند و حتی به معرفی یكدیگر می‌پرداختند.»