مثل قاسم...
یاسر جلالی دستیار رئیس سازمان تبلیغات اسلامی
در بحث‌های روزمره مرتبط با پیشرفت و در برنامه‌ها و کارها،مسؤولان و مؤثرین اجتماعی عموما از بحث دولت اسلامی رد می‌شوند و در مرحله بعد از آن یعنی مرحله جامعه اسلامی می‌ایستند. این موضوع باعث غیرواقعی جلوه دادن آنان می‌شود؛ یعنی در جایی می‌ایستند که مردم و واقعیت‌های حاکمیت و جامعه نسبتی با آن موقف ندارد. بعد هم مردم را فرا می‌خوانند و می‌گویند بیایید به سمت جامعه اسلامی.
این در حالی است که بنا بود با تحقق دولت اسلامی، مردم به‌واسطه دولت اسلامی، به سمت جامعه اسلامی رهنمون شوند. ایجاد دولت اسلامی یعنی مجموعه کارگزاران حکومت و خدمتگزاران عمومی باید به معنای واقعی کلمه، اسلامی شوند و جهتگیری‌ها، رفتار فردی، رابطه با مردم و رفتار اجتماعی خود و نیز رفتار با نظام‌های بین‌المللی و نظام سلطه را با معیارهای اسلامی تطبیق دهند. حتما و بدون‌شک در این راه حرکت کرده‌ایم، اما این مرحله سخت‌تر از مراحل قبلی (انقلاب اسلامی و نظام اسلامی) است و به‌تدریج و با تلاش به وجود می‌آید.
نظام اسلامی فقط شکل نیست، بلکه محتوا دارد و باید در واقعیت زندگی مردم کارهایی انجام گیرد. تحقق این واقعیت‌ها در زندگی مردم، مردان و عناصر مؤمن و معتقد را می‌طلبد که این همان دولت اسلامی است. دولتی اسلامی که بتواند مقاصدی را که ملت ایران و انقلاب عظیم آنها داشت تأمین کند، دولتی است که در آن رشوه، فساد اداری، ویژه‌خواری، کم‌کاری، بی‌اعتنایی به مردم، میل به اشرافی‌گری و حیف‌ومیل بیت‌المال نباشد و مسؤولان روح زندگی علوی یعنی عدالت، تقوا، پارسایی، پاکدامنی، بی‌پروایی در راه خدا و میل و شوق به مجاهدت در راه خدا را در خودشان زنده کرده باشند. اگر دولت ما اسلامی شد، آن وقت کشور نیز اسلامی خواهد شد؛ اما اگر چنین نشد، از دانشجو و جوان بازاری و فرد فعال در رده‌های پایین دولتی،کارگر، روستایی، شهری و... چه توقعی می‌توان داشت که اسلامی عمل کنند؟ نباید اجازه داد مردم ملامت شوند و اگر کمبودی هست، مسؤولان باید خود را ملامت کنند؛ «لوموا انفسکم»
مردم به مسؤولان و نخبگان می‌گویند «شاید شما جلو رفته باشید، ولی ما که فعلا همین‌جا هستیم»! البته خوب می‌دانیم در لایه نخبگانی، توهم حرکت و پیشگامی وجود دارد که بخشی از این توهم به دلیل خستگی ناشی از اصطکاک است نه پیش‌رفتن. به هرحال باید به‌صورت ذهنی به آنجایی که واقعیت است و عموم مردم مستقر هستند، بازگردیم. این بازگشت در لایه فهم و ادراک است.
برخلاف تصور رایج، مردم اتفاقا کارگزار اسلامی و دولت اسلامی می‌خواهند. مردم می‌گویند چرا زندگی و منش و عملکرد مسؤولان ما شبیه توصیفات امیرالمؤمنین نیست؟ چرا مثل امام‌حسین نیست؟ چرا مثل قاسم سلیمانی نیست؟ می‌گویند چرا گرفتاری ما حل نمی‌شود؟ مردم ایستاده‌اند و مقاومت کرده‌اند اما می‌گویند چرا با این‌که راه‌حل هست و با این همه صبر و همراهی ما، باز هم مشکلات سر جایش هست؟ کارگزار درست اسلامی را هم دشمن به‌خوبی می‌شناسد و به دنبال حذف یا تضعیف او می‌رود و هم مردم با او احساس همدلی و همراهی می‌کنند.
پیام ما در بحث پیشرفت، از ملت به دولت و از مردم به کارگزاران و مسؤولان است. باید یک اراده ملی به سمت شکل‌گیری دولت اسلامی و مسؤولیت‌پذیری مسؤولان شکل داد. با این توصیف، تطبیق پیام با وضعیت حال جامعه سخت نیست، چون این پیام در ذهن و فکر و دغدغه امروز مردم جاری است. مسأله مردم همین مسأله کارگزار اسلامی و دولت اسلامی است. البته باید دقت کرد این پیام باید منجر به حرکت شود و خود زنجیر متوقف کننده نشود. پس ابتدا باید مسؤولین اسلامی شوند که اگر شدند، عمل آنان مردم را مسلمان واقعی خواهد کرد و کشور، اسلامی خواهد شد.
عدم تحقق دولت اسلامی، کشور و جامعه را در وضعیت فعلی نگاه نمی‌دارد بلکه ما را به عقب می‌راند، دشمن را گستاخ می‌کند، خسارت به بار می‌آورد، انگیزه‌های انقلابی را سرخورده می‌کند، مردم را در فشار قرار می‌دهد و احساس ناامیدی شدید ایجاد می‌کند و درنهایت نظام و انقلاب اسلامی را تهدید می‌کند.
موقف ما موقف حاج‌قاسم است. حاج‌قاسم، نماد کارگزار صالح و درست اسلامی است. او به تکلیفش درست عمل کرد و مردم قدر او و قدر خدمت او را دانستند. او خوب و دقیق تشخیص داده بود و می‌دانست و می‌گفت ما ملت امام حسینیم. به اتکای همین شناخت و فهم از مردم پیش رفت و مانع پیش‌روی کشور را برداشت. حاج‌قاسم، نماد کسی است که با نهایت ایثار و ازخودگذشتگی سال‌ها کوشید، با دشمن مبارزه و مسأله را حل کرد. واقعیت حاج‌قاسم مجاهده متوجه اثر عینی بر زندگی مردم بود. حاج‌قاسم در یک صحنه پیچیده دشمن را عقب راند و فتح ایجاد کرد. تحقق یک فتح، قدرت آفرین است؛ امید در جامعه و انگیزه در جریان انقلابی را توسعه می‌دهد و سلسله فتوح را سامان می‌بخشد. مردم امروز مسؤول و سردار و خادم و سربازی می‌خواهند مثل قاسم...
این در حالی است که بنا بود با تحقق دولت اسلامی، مردم به‌واسطه دولت اسلامی، به سمت جامعه اسلامی رهنمون شوند. ایجاد دولت اسلامی یعنی مجموعه کارگزاران حکومت و خدمتگزاران عمومی باید به معنای واقعی کلمه، اسلامی شوند و جهتگیری‌ها، رفتار فردی، رابطه با مردم و رفتار اجتماعی خود و نیز رفتار با نظام‌های بین‌المللی و نظام سلطه را با معیارهای اسلامی تطبیق دهند. حتما و بدون‌شک در این راه حرکت کرده‌ایم، اما این مرحله سخت‌تر از مراحل قبلی (انقلاب اسلامی و نظام اسلامی) است و به‌تدریج و با تلاش به وجود می‌آید.
نظام اسلامی فقط شکل نیست، بلکه محتوا دارد و باید در واقعیت زندگی مردم کارهایی انجام گیرد. تحقق این واقعیت‌ها در زندگی مردم، مردان و عناصر مؤمن و معتقد را می‌طلبد که این همان دولت اسلامی است. دولتی اسلامی که بتواند مقاصدی را که ملت ایران و انقلاب عظیم آنها داشت تأمین کند، دولتی است که در آن رشوه، فساد اداری، ویژه‌خواری، کم‌کاری، بی‌اعتنایی به مردم، میل به اشرافی‌گری و حیف‌ومیل بیت‌المال نباشد و مسؤولان روح زندگی علوی یعنی عدالت، تقوا، پارسایی، پاکدامنی، بی‌پروایی در راه خدا و میل و شوق به مجاهدت در راه خدا را در خودشان زنده کرده باشند. اگر دولت ما اسلامی شد، آن وقت کشور نیز اسلامی خواهد شد؛ اما اگر چنین نشد، از دانشجو و جوان بازاری و فرد فعال در رده‌های پایین دولتی،کارگر، روستایی، شهری و... چه توقعی می‌توان داشت که اسلامی عمل کنند؟ نباید اجازه داد مردم ملامت شوند و اگر کمبودی هست، مسؤولان باید خود را ملامت کنند؛ «لوموا انفسکم»
مردم به مسؤولان و نخبگان می‌گویند «شاید شما جلو رفته باشید، ولی ما که فعلا همین‌جا هستیم»! البته خوب می‌دانیم در لایه نخبگانی، توهم حرکت و پیشگامی وجود دارد که بخشی از این توهم به دلیل خستگی ناشی از اصطکاک است نه پیش‌رفتن. به هرحال باید به‌صورت ذهنی به آنجایی که واقعیت است و عموم مردم مستقر هستند، بازگردیم. این بازگشت در لایه فهم و ادراک است.
برخلاف تصور رایج، مردم اتفاقا کارگزار اسلامی و دولت اسلامی می‌خواهند. مردم می‌گویند چرا زندگی و منش و عملکرد مسؤولان ما شبیه توصیفات امیرالمؤمنین نیست؟ چرا مثل امام‌حسین نیست؟ چرا مثل قاسم سلیمانی نیست؟ می‌گویند چرا گرفتاری ما حل نمی‌شود؟ مردم ایستاده‌اند و مقاومت کرده‌اند اما می‌گویند چرا با این‌که راه‌حل هست و با این همه صبر و همراهی ما، باز هم مشکلات سر جایش هست؟ کارگزار درست اسلامی را هم دشمن به‌خوبی می‌شناسد و به دنبال حذف یا تضعیف او می‌رود و هم مردم با او احساس همدلی و همراهی می‌کنند.
پیام ما در بحث پیشرفت، از ملت به دولت و از مردم به کارگزاران و مسؤولان است. باید یک اراده ملی به سمت شکل‌گیری دولت اسلامی و مسؤولیت‌پذیری مسؤولان شکل داد. با این توصیف، تطبیق پیام با وضعیت حال جامعه سخت نیست، چون این پیام در ذهن و فکر و دغدغه امروز مردم جاری است. مسأله مردم همین مسأله کارگزار اسلامی و دولت اسلامی است. البته باید دقت کرد این پیام باید منجر به حرکت شود و خود زنجیر متوقف کننده نشود. پس ابتدا باید مسؤولین اسلامی شوند که اگر شدند، عمل آنان مردم را مسلمان واقعی خواهد کرد و کشور، اسلامی خواهد شد.
عدم تحقق دولت اسلامی، کشور و جامعه را در وضعیت فعلی نگاه نمی‌دارد بلکه ما را به عقب می‌راند، دشمن را گستاخ می‌کند، خسارت به بار می‌آورد، انگیزه‌های انقلابی را سرخورده می‌کند، مردم را در فشار قرار می‌دهد و احساس ناامیدی شدید ایجاد می‌کند و درنهایت نظام و انقلاب اسلامی را تهدید می‌کند.
موقف ما موقف حاج‌قاسم است. حاج‌قاسم، نماد کارگزار صالح و درست اسلامی است. او به تکلیفش درست عمل کرد و مردم قدر او و قدر خدمت او را دانستند. او خوب و دقیق تشخیص داده بود و می‌دانست و می‌گفت ما ملت امام حسینیم. به اتکای همین شناخت و فهم از مردم پیش رفت و مانع پیش‌روی کشور را برداشت. حاج‌قاسم، نماد کسی است که با نهایت ایثار و ازخودگذشتگی سال‌ها کوشید، با دشمن مبارزه و مسأله را حل کرد. واقعیت حاج‌قاسم مجاهده متوجه اثر عینی بر زندگی مردم بود. حاج‌قاسم در یک صحنه پیچیده دشمن را عقب راند و فتح ایجاد کرد. تحقق یک فتح، قدرت آفرین است؛ امید در جامعه و انگیزه در جریان انقلابی را توسعه می‌دهد و سلسله فتوح را سامان می‌بخشد. مردم امروز مسؤول و سردار و خادم و سربازی می‌خواهند مثل قاسم...
