با بهادر رزاقی؛ اولین ایرانی مسابقات جهانی کلیستنیکس
از بی‌مهری‌ها دلسرد نشدم
فوتبالیست حرفه‌ای بود اما یک مصدومیت، رویه زندگی‌اش را تغییر دارد. با جست‌وجوی نامش متوجه می‌شوید که بنیانگذار کلیستنیس (استریت ورک اوت) در ایران و عضو هیات‌رئیسه فدراسیون جهانی این رشته است. بهادر رزاقی که
به قول خودش یک‌تنه برای آشنایی بیشتر مردم با این رشته جنگیده و بی‌مهری‌های مسؤولان هرگز او را دلسرد نکرد، سال 93 به عنوان اولین ایرانی در مسابقات جهانی این رشته شرکت کرد، 26 ساله بود که کمیته کشوری این رشته را در ایران ثبت کرد و حالا به‌عنوان رئیس کمیته کلیستنیکس فدراسیون ورزش‌های همگانی فعالیت می‌کند.
شاید هنوز خیلی از مردم مطلع نباشند که ورزش کلیستنیکس در ایران به‌صورت حرفه‌ای دنبال می‌شود و اعزام‌های بین‌المللی دارد.
شاید در پنج سال گذشته اطلاعات دقیقی از کلیستنیکس و مفهوم آن در دسترس نبود ولی از سال 2017 و با به ثبت رسیدن کمیته کلیستنیکس در وزارت ورزش و جوانان و کسب مجوز فعالیت، ما به‌طور رسمی سعی کردیم مسابقات برگزار کنیم. هر چند قبل از آن هم مسابقات رشته ما به‌صورت غیر‌رسمی برگزار می‌شد ولی تا این حد شناخته شده نبود. ورزشکاران ما بارها در میادین بین‌المللی حاضر شدند و کرسی‌هایی که در مجامع بین‌المللی در هیات‌مدیره و مشاوره فدراسیون جهانی داریم، بسیار به ما کمک کرد تا اهمیت کلیستنیکس ایران را به دیگر کشورها هم نشان دهیم. این ورزش هیچ محدودیت سنی ندارد، نیاز به تجهیزات گران و امکانات خاصی هم ندارد ولی هنوز خیلی‌ها به من می‌گویند که ما نمی‌دانستیم این رشته در ایران هم هست.
با این حال درخشش بچه‌های کلیستنیکس در مسابقه عصر جدید و برنامه‌هایی مانند از شنبه و... به بیشتر شناخته شدن این رشته کمک بسیاری کرد. کمی در این‌باره صحبت می‌کنید؟
شاید جالب باشد اگر بدانید زمانی که من به‌عنوان نماینده ایران به مسابقات جهانی رفتم، هنوز این رشته در کشور خودمان ثبت نشده و کاملا نوپا بود؛ رشته‌ای که فدراسیون جهانی آن در سال 2011 شروع به کار کرده بود و جوانان زیادی در کشورهای اروپایی به این رشته روی آورده بودند. در کشور ما حضور در مسابقات استعدادیابی کمک بسیاری به بیشتر دیده شدن رشته‌های ورزشی کرد و کلیستنیکس هم یکی از آنها بود. خدا را شکر مردم از این اتفاق استقبال کردند و بچه‌های کلیستنیکس درخشیدند. حضور کلیستنیکس در این برنامه‌ها باعث شد در دوره‌های بعدی نیز راه برای این رشته باز شود.
شما به‌صورت حرفه‌ای فوتبال بازی می‌کردید و بعد به کلیستنیکس رو آوردید. چرا این رشته را انتخاب کردید؟
من در پایه نوجوانان پاس تهران، استقلال شمال، راه‌آهن، لیگ آسیا‌ویژن و... بازی و تمرین می‌کردم. زمانی که من کلیستنیکس را شروع کردم، پایان فوتبالم نبود ولی مصدوم بودم و ممکن بود دیگر در روزهای اوج قرار نگیرم. من با کلیستنیکس به‌صورت اتفاقی آشنا شدم و برایم چالش‌برانگیز بود. به قدرت بدنی من بسیار کمک کرد و علاقه‌ام به این رشته چندین برابر شد. این رشته به فوتبال من هم کمک کرد و عملکردش را در زندگی روزمره دیدم.
متاسفانه در کشور ما به ورزش‌های این‌چنینی بهای زیادی داده نمی‌شود. این مسأله شما را دلسرد نکرد؟
در این زمینه دلم خیلی پر است. متاسفانه گاهی نه تنها از ما حمایت نمی‌شود بلکه شاید بارها جلوی ما هم گرفته شده است. یقینا گاهی باعث دلسردی می‌شود ولی باور من این است که باید جنگید و به هر نحوی که شده از ورزش برای بهبود وضعیت کشور دفاع کنم.
شما برای بیشتر شناخته شدن این رشته چه برنامه‌ای دارید؟
مسابقات و وبینارهای ما فعلا به‌صورت مجازی فعال است و در 15 استان کشور کمیته متناظر فعال داریم. به امید خدا و با از بین رفتن ویروس منحوس، به‌صورت حضوری دوباره در مجامع و مسابقات بین‌المللی حضور پیدا می‌کنیم. دوره مربیگری و آموزشی این رشته را برگزار می‌کنیم و چالش‌هایی را به مناسبت ایام نوروز خواهیم داشت. برنامه‌های فراوانی هم در فضای مجازی داریم که به‌زودی اجرا خواهد شد. امیدوارم ارگان‌های دولتی هم به ما کمک کنند تا بتوان پارک‌ها را تجهیز کرد.
به قول خودش یک‌تنه برای آشنایی بیشتر مردم با این رشته جنگیده و بی‌مهری‌های مسؤولان هرگز او را دلسرد نکرد، سال 93 به عنوان اولین ایرانی در مسابقات جهانی این رشته شرکت کرد، 26 ساله بود که کمیته کشوری این رشته را در ایران ثبت کرد و حالا به‌عنوان رئیس کمیته کلیستنیکس فدراسیون ورزش‌های همگانی فعالیت می‌کند.
شاید هنوز خیلی از مردم مطلع نباشند که ورزش کلیستنیکس در ایران به‌صورت حرفه‌ای دنبال می‌شود و اعزام‌های بین‌المللی دارد.
شاید در پنج سال گذشته اطلاعات دقیقی از کلیستنیکس و مفهوم آن در دسترس نبود ولی از سال 2017 و با به ثبت رسیدن کمیته کلیستنیکس در وزارت ورزش و جوانان و کسب مجوز فعالیت، ما به‌طور رسمی سعی کردیم مسابقات برگزار کنیم. هر چند قبل از آن هم مسابقات رشته ما به‌صورت غیر‌رسمی برگزار می‌شد ولی تا این حد شناخته شده نبود. ورزشکاران ما بارها در میادین بین‌المللی حاضر شدند و کرسی‌هایی که در مجامع بین‌المللی در هیات‌مدیره و مشاوره فدراسیون جهانی داریم، بسیار به ما کمک کرد تا اهمیت کلیستنیکس ایران را به دیگر کشورها هم نشان دهیم. این ورزش هیچ محدودیت سنی ندارد، نیاز به تجهیزات گران و امکانات خاصی هم ندارد ولی هنوز خیلی‌ها به من می‌گویند که ما نمی‌دانستیم این رشته در ایران هم هست.
با این حال درخشش بچه‌های کلیستنیکس در مسابقه عصر جدید و برنامه‌هایی مانند از شنبه و... به بیشتر شناخته شدن این رشته کمک بسیاری کرد. کمی در این‌باره صحبت می‌کنید؟
شاید جالب باشد اگر بدانید زمانی که من به‌عنوان نماینده ایران به مسابقات جهانی رفتم، هنوز این رشته در کشور خودمان ثبت نشده و کاملا نوپا بود؛ رشته‌ای که فدراسیون جهانی آن در سال 2011 شروع به کار کرده بود و جوانان زیادی در کشورهای اروپایی به این رشته روی آورده بودند. در کشور ما حضور در مسابقات استعدادیابی کمک بسیاری به بیشتر دیده شدن رشته‌های ورزشی کرد و کلیستنیکس هم یکی از آنها بود. خدا را شکر مردم از این اتفاق استقبال کردند و بچه‌های کلیستنیکس درخشیدند. حضور کلیستنیکس در این برنامه‌ها باعث شد در دوره‌های بعدی نیز راه برای این رشته باز شود.
شما به‌صورت حرفه‌ای فوتبال بازی می‌کردید و بعد به کلیستنیکس رو آوردید. چرا این رشته را انتخاب کردید؟
من در پایه نوجوانان پاس تهران، استقلال شمال، راه‌آهن، لیگ آسیا‌ویژن و... بازی و تمرین می‌کردم. زمانی که من کلیستنیکس را شروع کردم، پایان فوتبالم نبود ولی مصدوم بودم و ممکن بود دیگر در روزهای اوج قرار نگیرم. من با کلیستنیکس به‌صورت اتفاقی آشنا شدم و برایم چالش‌برانگیز بود. به قدرت بدنی من بسیار کمک کرد و علاقه‌ام به این رشته چندین برابر شد. این رشته به فوتبال من هم کمک کرد و عملکردش را در زندگی روزمره دیدم.
متاسفانه در کشور ما به ورزش‌های این‌چنینی بهای زیادی داده نمی‌شود. این مسأله شما را دلسرد نکرد؟
در این زمینه دلم خیلی پر است. متاسفانه گاهی نه تنها از ما حمایت نمی‌شود بلکه شاید بارها جلوی ما هم گرفته شده است. یقینا گاهی باعث دلسردی می‌شود ولی باور من این است که باید جنگید و به هر نحوی که شده از ورزش برای بهبود وضعیت کشور دفاع کنم.
شما برای بیشتر شناخته شدن این رشته چه برنامه‌ای دارید؟
مسابقات و وبینارهای ما فعلا به‌صورت مجازی فعال است و در 15 استان کشور کمیته متناظر فعال داریم. به امید خدا و با از بین رفتن ویروس منحوس، به‌صورت حضوری دوباره در مجامع و مسابقات بین‌المللی حضور پیدا می‌کنیم. دوره مربیگری و آموزشی این رشته را برگزار می‌کنیم و چالش‌هایی را به مناسبت ایام نوروز خواهیم داشت. برنامه‌های فراوانی هم در فضای مجازی داریم که به‌زودی اجرا خواهد شد. امیدوارم ارگان‌های دولتی هم به ما کمک کنند تا بتوان پارک‌ها را تجهیز کرد.
