ممکن است گاهی پیش خودمان فکر کنیم که چرا ماه رمضان چنین معنویت و حال خوبی را برایمان به همراه دارد؟
چرا همه کارهای خوب در این ماه انجام می‌شود و چرا رمضان بهترین فرصت برای دستگیری از همنوعان است؟ شاید یکی از بهترین پاسخ‌ها برای این سوال، مراجعه به صحیفه سجادیه و خواندن دعای چهل و چهارم امام‌ سجاد(ع) است؛ دعایی که حضرت در آن چنین مضمونی را گوشزد می‌کنند که ما در این ماه علاوه بر این‌که روزه می‌گیریم و از خوردن و آشامیدن پرهیز می‌کنیم، اعضا و جوارح‌مان هم روزه است.
در این ماه باید حواس‌مان به نمازهایمان هم باشد؛ نه نمازهای معمولی و از سر رفع تکلیف بلکه نمازهایی با خلوص نیت و توجه کامل به معبود. امام سجاد(ع) در این دعا می‌فرمایند که در این ماه حواس‌تان به خویشاوندانتان باشد، به فکر همسایه‌هایتان باشید.
حتی حضرت اشاره‌ای می‌کنند که در این ماه بهتر است توجه ویژه‌ای به کسانی که در حق ما ظلم کرده‌اند هم داشته باشیم؛ آنقدر که با کسانی که با ما دشمنی کرده‌اند هم مدارا کنیم.
اما همه اینها چه مفهومی دارد؟ فرازی از این دعا چنین مضمونی دارد که رفتارهای من در این ماه باید تمرینی باشد برای انجام آنها در باقی روزهای سال؛ در‌واقع ماه رمضان نقطه شروع عجیبی برای انجام رفتارهای نیک و ریشه کردن آنها در وجود آدمی است تا بتوانیم آنها را در دیگر روزهای پیش‌رو تکرار کنیم. فکرش را بکنید! وقتی در ماه رمضان خواب انسان عبادت باشد، باقی اعمالش چه حکمی دارد؟
 در واقع به نظر من این جمله به این معنا نیست که روزهای این ماه عزیز را به خواب بگذرانیم بلکه این معنا را در خودش دارد که هر قدمی که در این راه در جهت خیر و نیکی برداریم، ثواب و پاداشی بسیار فراتر از آن چیزی که فکرش را می‌کنیم، برایمان خواهد داشت.
 آنقدر که شاید بشود ماه رمضان را چنین تعبیر کرد که در این ماه، می‌توانیم با یک تیر چندین و چند نشان بزنیم؛ پس چه بهتر که کمک به همنوعان‌، سر زدن به خویشان، دستگیری از نیازمندان، خدمت به والدین و هر عملی را که خیرش بر ما واضح و روشن است در این ماه مبارک انجام بدهیم تا در دیگر ماه‌های سال به انجام آن عادت کنیم. چه مبارک ماهی است این ماه رمضان.