لبخندش از ذهن‌مان پاک نمی‌شود
نوشین رهگذر، مدیر تولید و تامین رادیو گفت‌وگو: واقعا خبر شوکه‌کننده‌ای بود. چند روزی بود کسالت داشت و درگیر کرونا بود اما فکر نمی‌کردیم به این زودی او را از دست بدهیم. همه، خاطرات خوب از او به یاد داریم، زیرا صدایش یادآور صدای مهربانی در رادیوست. متاسفانه جای او در رادیو به هیچ عنوان پر نمی‌شود. زنده‌یاد معصومیان به‌شدت خوش‌صدا، خوشرو و مهربان بود. لبخند زیبای او را فراموش نخواهیم کرد و همیشه به یاد می‌سپاریم. امیدوارم فرزانه معصومیان در آغوش خدا با آرامش بخوابد.


به مشکلات لبخند می‌زد
احمدرضا صدر، مدیر روابط‌عمومی معاونت صدا: من از سال 1380 خانم معصومیان را می‌شناسم و همکار هستیم. اولین ویژگی منحصر به فرد ایشان، اخلاق نکویی بود که داشت. بسیار حسن خلق داشت و من کمتر کسی را دیده بودم که چنین ویژگی‌ای داشته باشد. حتی زمانی هم که ایشان ناراحت بود باز هم لبخند می‌زد و با خنده از کنار مشکلات و مسائل می‌گذشت. ما خیلی سال با هم همکار بودیم و از خبر رادیو با هم
آشنا شدیم.
نکته دیگر -که جزو ویژگی‌های منحصر به فرد خانم معصومیان بود- این بود که در بحث آموزش اصلا بخل نداشت. همیشه می‌گفت در زمان یادگیری کارش، خیلی به او بخل ورزیده شده بود و به همین دلیل به همه کسانی که به این کار علاقه داشتند، کمک می‌کرد و اصلا در قید و بند مسائل مالی نبود.
در بحث آموزش وقتی از ایشان دعوت می‌کردند به شهرستان‌ها برود، وقتی متوجه می‌شد افراد بااستعداد زیادی در این زمینه مشتاق یادگیری فن بیان هستند، با اشتیاق می‌پذیرفت و سعی می‌کرد به آنها هر آنچه را می‌داند، آموزش بدهد. جالب این‌که برایش حق‌التدریس و میزان آن اصلا مهم نبود. فقط دوست داشت افراد مستعد بتوانند فرصت یادگیری داشته‌باشند.
حتی یکی دو بار من را در کلاس‌های آموزشی‌اش دعوت کرد و من شاهد بودم چه تعامل خوبی با هنرجوها داشت و مثل بچه‌هایش به آنها نگاه می‌کرد. همین‌طور مادرانه و دلسوز. مدتی بود کسالت داشت. از دوستان و همکاران هم شنیده بودم و به همین دلیل از همکاران پیگیر حالش بودم و شنیدم کما رفته.
خاطرم هست که این اواخر در خبر هم مورد بی‌مهری قرار گرفته بود و این قضیه را به من گفت و من هم ایشان را به دو تا از شبکه‌های رادیو معرفی کردم و در رادیو آوا و رادیو پیام به پیشنهاد من کار کرد.




انسان باسخاوتی بود
سیدحسین حسینی، گوینده و مجری: من و خانم معصومیان حدود 15سال در بخش‌های مختلف خبری رادیو همکار بودیم. خیلی متاسف شدم وقتی خبر فوت‌شان را شنیدم. خانم معصومیان ویژگی‌های اخلاقی بسیار خوبی داشت اما مهم‌ترین آنها سخاوت ایشان بود و آنچه را بلد بود در واقع بی‌مزد و منت در اختیار دیگران قرار می‌داد.
به نظر من این خیلی ویژگی مهمی است. به این دلیل که ایشان به هر کسی که احساس می‌کرد می‌تواند کمک کند تا در کارش پیشرفت کند، حتما این کار را انجام می‌داد اعم از هنرجو یا حتی همکار. سعی می‌کرد تجربیاتش را در اختیار همه قرار بدهد. حتی این موضوع درباره من هم اتفاق افتاد. چون من آن سال‌ها به عنوان خبرنگار وارد خبر رادیو شده بودم، ایشان نکاتی که مرتبط با فن‌بیان بود را به من منتقل می‌کرد. اگر در فضای مجازی هم سری به صفحه شخصی ایشان بزنید متوجه می‌شوید افراد از قشرهای مختلف از ایشان قدردانی می‌کنند. ویژگی خیلی خوب دیگر خانم معصومیان سحرخیزی بود.
خیلی از بخش‌های خبری صبح رادیو اعم از خبر هشت رادیو ایران، هشت و نیم رادیو جوان و خبر بامدادی رادیو پیام  را که از ساعت شش صبح شروع می‌شد ایشان اجرا می‌کرد. در مدت سه سالی که از خبر رادیو بیرون آمدم و در این زمینه فعالیت نمی‌کنم- ایشان هم سال گذشته بیرون آمدند - در ارتباط نبودیم. اما از طریق دوستان، جویای حالش بودم. با این حال خبر شوکه‌کننده‌ای بود. نه فقط برای من بلکه برای هر کسی که ایشان را می‌شناخت. اتفاقا عید غدیر به دلیل این‌که خانم معصومیان سادات بود، تلفنی با هم صحبت کردیم. نمی‌دانستم اینقدر زود خبر فوت او را خواهیم شنید و همه شوکه خواهیم شد. امیدوارم روحشان در آرامش باشد.



 شاگردهای زیادی تربیت کرد
مجید حسینی، تهیه‌کننده رادیو گفت‌وگو: خانم معصومیان یک کارآفرین فوق‌العاده بود. البته وقتی به این واژه فکر می‌کنیم مفاهیم صنعت و تولید در ذهن متبادر می‌شود اما او در حوزه فرهنگ، کارآفرینی می‌کرد.
او به شکل حرفه‌ای در گویندگی فعالیت داشت و شاگردان بسیاری را تربیت و به بازار کار روانه می‌کرد.
حمایت او از جوانان علاقه‌مند به گویندگی زبانزد بود و با آموزش آنها شرایط کار را برایشان فراهم می‌کرد. به همین دلیل در حوزه خودش کارآفرین نمونه بود که با فکر و عقیده‌اش برای جوانان کسب درآمد می‌کرد. او نسبت به همه شاگردان احساس مسؤولیت داشت و آنها را صاحب شغل می‌کرد.



با جان و دل کار می‌کرد
سارا عشقی‌نیا، مدیرگروه پایگاه کتاب ایرانصدا: شش سال پیش بود که صدای خانم معصومیان را در رادیو شنیدم که با تلفن صحبت می‌کرد. ناخودآگاه بدون آن‌که تصویر او را ببینم، با خودم گفتم او گوینده پیک بامدادی است و چقدر صدایش مهربان و پر از انرژی است.
در تمام این سال‌ها بدون آن‌که من را بشناسد وقتی سلام می‌کردم با روی خوش و گرم پاسخ می‌داد. بسیار پر انرژی بود و ما علاقه‌مند بودیم که در رادیو ایرانصدا برایمان یک کتاب بخواند که با وجود علاقه‌ای که خانم معصومیان نشان داد اما متاسفانه شرایط فراهم نشد این کار را انجام بدهد. ولی همیشه به من تاکید می‌کرد هر وقت شرایط مساعد بود حاضر است برای ایرانصدا کتاب بخواند. او همیشه با عشق و جان و دل کار می‌کرد.
همیشه تاکید می‌‌کرد من با صدا می‌توانم میان مردم تجلی پیدا کنم. او به هیچ‌وجه مغرور نبود و عاشقانه کار می‌کرد. چه حیف که او را از دست دادیم.