تلویزیون همچنان حاكم بلامنازع برنامه‌های ورزشی و پخش زنده مسابقات و به‌خصوص فوتبال است. خودم مخاطب پروپاقرص فوتبال هستم و همچنان تلویزیون در این حیطه پیش‌روست و بسیاری از فارسی‌زبانان سراسر دنیا دوست دارند مسابقات جهانی را با گزارش‌های ایرانی ببینند.
در بخش سریال‌های نمایشی به‌نظرم فعلا تلویزیون آن موفقیتی كه سریال‌هایی مثل «یوسف پیامبر» یا «مختارنامه» پخش می‌شد را ندارد و باید تلاش بیشتری شود.
ما بهترین بازیگران و كارگردان‌ها را داریم و در قیاس با سریال‌های ماهواره‌ای از منظر پشت صحنه بسیار جلوتریم. پس چرا مخاطبان محصولات ما كمتر شده است؟
اگر تفكر والا بر تولیدات حاكم شود یقین بدانید اوضاع بهتر خواهد شد. مدیران می‌توانند با برنامه‌ریزی‌های درست وارد تولید محصولات درجه یك شوند و سعی كنند با خدمت گرفتن تیم تولید درجه یك، محصولات در شأن رسانه ملی تولید كنند و باز هم شاهد محصولاتی به عظمت مختارنامه یا یوسف پیامبر باشیم.
البته در ماه‌های گذشته و همین نوروز اخیر، تلاش‌هایی برای تولید مسابقات سرگرم‌كننده دیده‌ایم كه اتفاقا جذاب و مخاطب‌پسند هم هستند، اما نكته‌ای كه در این قبیل برنامه‌ها وجود دارد این است كه امكان دارد بعد از مدتی تكراری شده و جذابیتشان را از دست بدهند و مخاطب از دیدن این برنامه‌ها هم سیر شود پس دورنمای مدیریتی نباید متكی به این مسابقات باشد. البته نمی‌گویم مسابقات سرگرم‌كننده نباشد. اتفاقا باید این نوع مسابقات هم باشد، ولی تلویزیون جمهوری اسلامی در منطقه و جهان به‌خاطر سریال‌های حلالش معروف است و باید با سوق دادن بودجه‌ها به سمت تولید سریال‌ها، سال‌های پررونق سریال‌سازی را احیا كنیم و آن هنگام است كه به‌راحتی ماهواره‌ها را شكست خواهیم داد.