در بسیاری از آسیب‌ها و مشكلات لازم است از وسایل كمكی همچون واكر و عصا استفاده شود تا وزن از روی ناحیه‌ای از لگن یا اندام‌های تحتانی برداشته شود. این برداشته شدن وزن یا
به جهت ترمیم عضو آسیب دیده صورت می‌گیرد، یا برای كاهش درد بیمار توصیه می‌شود و گاهی هم برای تسهیل در راه رفتن و كاهش لنگش بیمار استفاده می‌شود.
هنگامی كه واكر، عصای زیر بغل، عصای آرنجی یا عصای معمولی برای بیمار تجویز می‌شود، مهم‌ترین موضوع آموزش راه رفتن، نشستن و برخاستن و استفاده از پله است كه باید توسط فیزیوتراپیست در همان جلسه فیزیوتراپی همزمان با درمان و انجام تمرینات درمانی به بیمار گفته شود. از مهم‌ترین تمرین های این افراد در جلسات اول موارد ذکر شده است. واقعیت این است كه هنگام استفاده از این وسایل كمكی، اندام‌های فوقانی به كمك اندام‌های تحتانی می‌آیند و با افزایش نقاط تماس فرد با زمین علاوه بر بهبود تعادل و ثبات بیمار باعث تقسیم وزن روی نقاط بیشتر و كاهش این فشار از روی اندام آسیب‌دیده می‌شوند. واكر كه چهار پایه دارد و بیمار را از ناحیه جلو كاملا احاطه می‌كند، در روزهای اول آسیب یا جراحی كه بیمار تعادل كمتری دارد یا ضعف و سرگیجه دارد استفاده می‌شود.
راه رفتن با واكر به مراتب نسبت به راه رفتن با عصا آسان‌تر و ایمن‌تر است؛خصوصا در بیمارانی كه اصلا نباید پای خود را زمین بگذارند و هیچ وزنی را نباید روی پای خود بیندازند.
به مرور با بهبود تعادل، حال عمومی بیمار و امكان وزن اندازی روی پا، می‌توان عصا را جایگزین واكر كرد. باید دقت شود همیشه عصا باید در دست سمت سالم قرار گیرد و حین قدم برداشتن، عصا و پای آسیب دیده به جلو حركت كنند و بعد پای سالم در كنار آنها قرار گیرد. بسیاری از بیماران به اشتباه عصا را در دست سمت آسیب دیده می‌گیرند و از همان ابتدا راه رفتن خود را دچار اختلال می‌كنند. هنگام راه رفتن با عصا و واكر باید صاف باشد و نباید در وضعیت خمیده
 قرار گیرد.