نیمه‌های پنجشنبه‌شب بود كه خبرش به تدریج در گروه‌های مختلف تلگرامی و شبكه‌های اجتماعی پیچید. این‌كه مداح جوان و دهه شصتی اردبیلی شمال‌غرب كشور كه صدا  و مداحی‌اش، خاطره صدای مرحوم موذن‌زاده اردبیلی را در ذهن‌ها زنده می‌كرد دار فانی را وداع گفته است.
منصوری برای شركت و مداحی در عزاداری مراسم شب شهادت جوادالائمه(ع) از اردبیل راهی ارومیه شده بود. شب در تدارك وضو  بوده  كه دچار سكته می‌شود. هرچند تیم اورژانس ارومیه در حداقل زمان ممكن خودش را به بالین بیمار می‌رسد و چیزی حدود سه ربع هم زمان برای احیای مداح جوان صرف می‌شود، اما پیمانه عمرش لبریز شده بود و در نهایت دعوت حق را لبیك
گفت.
از منصوری بیشتر بدانیم
مداح خوشنام و جوان اردبیلی، متولد 27 شهریور 1362، متاهل و دارای یك فرزند خردسال دختر. روزهای انتهای تابستان 36 سال پیش بود كه اهالی محله امام جعفر صادق(ع) مطلع شدند یونس منصوری، بازاری خوشنام و متدین شهر صاحب یك فرزند پسر شده. نامش را محمدباقر گذاشتند. مداح جوان این سال‌های غرب كشور از همان كودكی نامش با روضه و هیات و تكیه آشنا بود. پدربزرگ مادری‌اش از روحانیان و روضه‌خوانان مشهور اردبیل بود. محمدباقر هم از همان كودكی همراه مادرش تجربه حضور در این جلسات را داشت.
محمدباقر از همان كودكی با شنیدن صدای یكی از مداحان و نوحه‌خوانان صاحب‌سبك اردبیل به مداحی علاقه‌مند شده و در ادامه شروع كرده بود به جمع‌آوری كاست‌های مداحی و نت‌برداری از آنها! ادامه مسیر هم باعث شد محمدباقر از همان نوجوانی در میان ترك‌زبان‌های شمال‌غرب كشور برای خودش اسم و رسمی به پا كند و  نامش هم گره بخورد با هیات عباسی اردبیل. محمدباقر در این سال‌ها به یكی از مداحان خوشنام و خوش‌صدایی تبدیل شده بود كه به زبان آذری، شور و حال عجیبی میان مردم ایجاد می‌كرد.
یك ماه برای شعر وقت گذاشتم
منصوری بعد از مداحی پرشوری كه در اسفند 96 در بیت رهبری داشته در گفت‌وگویی كه با پایگاه اینترنتی اطلاع‌رسانی محافل مذهبی (عقیق) داشت به نكات جالبی در مورد این مداحی اشاره كرده بود. او گفته بود برای اولین مرتبه بوده كه موفق شده در برابر رهبر انقلاب مداحی كند. شعر تركی كه منصوری در این مراسم خوانده بود هم از موضوعاتی بود كه در رسانه‌ها به سوژه تبدیل شد. او درباره این شعر گفته بود: «بنده حدود یك ماه برای انتخاب آن شعر وقت گذاشته بودم. شب‌ها تقریبا تا نزدیكی‌های اذان صبح بیدار بودم.
هر چه به زمان مراسم نزدیك‌تر می‌شد، وسواس و دقت بنده به نسبت به شعر بیشتر می‌شد. »