تحریم آقای ظریف، وزیر خارجه كشورمان از سوی آمریكا بدعتی تازه در عرصه روابط بین‌الملل است. این اقدام، آن‌قدر زشت و قبیح است كه حتی باعث ناخرسندی دستگاه‌های دیپلماسی بسیاری از كشورهای نزدیك به آمریكا شده است. آمریكایی‌ها با این كار نشان دادند هیچ گاه در مذاكره و گفت‌وگو جدی نبوده‌اند و این مساله حتما بیش از پیش، آمریكا را منزوی و غیرمنعطف نشان خواهد داد.
بر همین اساس، به نظر می‌رسد اگرچه ممكن است این تحریم مشكلاتی را برخی مواقع برای تردد دكتر ظریف در پی داشته باشد اما آمریكایی‌ها بیش از ما به‌واسطه این كار، لطمه و ضرر خواهند دید.
اعلام تحریم آقای ظریف در آمریكا هم با واكنش‌های مختلفی مواجه شده است. در عین حال با توجه به شكاف و دودستگی میان جریان‌های موافق یا مخالف ترامپ، واكنش به این اقدام در داخل آمریكا بیشتر ناشی از اختلافات سیاسی است و جدال‌های موجود میان سیاستمداران آمریكایی را منعكس می‌كند.
یكی از مباحثی كه در پی این اقدام مطرح می‌شود موضوع واكنش متقابل ایران است. به نظر من یكی از اقدامات می‌تواند این باشد كه اگر آقای رئیس‌جمهور قصد سفر به نیویورك برای شركت در مجمع عمومی سازمان ملل متحد را دارند حتما این شرط را مطرح كنند كه حضورشان در مجمع منوط به همراهی دكتر ظریف است. در صورت نپذیرفتن این شرط، آقای روحانی می‌تواند پیشنهاد برگزاری مجمع عمومی در مقر اروپایی این سازمان را مطرح كند. این كار البته راحت نخواهد بود، اما می‌تواند به‌عنوان اقدامی متقابل از سوی ایران تلقی شود. در كنار این مساله باید به این نكته هم توجه داشت بعد از تحریم وزیر خارجه كشورمان، بسیاری از نهادها و سازمان‌ها و نیروهای مسلح و دستگاه‌های رسمی اقدام به حمایت كامل از ایشان كردند، پس بیان برخی سخنان طعنه‌آمیز كار شایسته‌ای نیست. به هر صورت شرایط به نوعی نیست كه تعدادی بخواهند از این اتفاق گروكشی سیاسی كنند. وقوع چنین اتفاقی را باید یك مساله ملی دانست.