دل بستن به دوچرخه یا حلقه دوم ترافیك برای رساندن ما به هوای پاك، دل بستنی واهی است اگر فكر كنیم فقط با این دو راه می‌شود آلودگی‌ها را كنار زد. درشهرهای بزرگ، در شهر بی‌سر و تهی مثل تهران كه همه مشكلات، مثل خودش بزرگ است و هوایش نیز در آلودگی گرفتار اغراق است، طبیعی است علی خاكساری برنامه‌ریز شهری همه طرح‌ها را زمانی در كاهش آلودگی هوا موثر بداند كه حمل و نقل عمومی توسعه یابد. منظور او البته از توسعه حمل و نقل عمومی فقط توسعه عددی نیست بلكه توسعه كیفی مدنظرش است و می‌گوید چون شهرداری تهران نمی‌تواند از تاكسی‌ها و اتوبوس‌ها و ون‌های با كیفیت استفاده كند و متاسفانه مجبوراست به اسم حمایت از تولید ملی از خودروهای بی كیفیت داخلی استفاده كند حتی اگر ناوگان حمل و نقل عمومی را نو هم بكند باز این اقدامش نمی‌تواند به بهبود كیفیت هوای پایتخت كمك كند. این كارشناس همین وضع را به خودروهای شخصی نیز تعمیم می‌دهد و می‌گوید با این كه نرخ مالكیت خودرو در تهران پایین‌تر از آمارهای جهانی است ولی بی‌كیفیتی خودروها این فاصله را جبران كرده و آلودگی هوا را به دنبال آورده، به‌این ترتیب نتیجه می‌گیرد تا وقتی این معضلات حل نشود كیفیت هوای تهران نیز با هیچ طرحی بهتر نمی‌شود.
همین حرف‌ها را محمدعلی پورنیا، كارشناس مسائل شهری البته با زبانی دیگر به ما می‌گوید و توضیح می‌دهد طبق آمارهای موجود، آلودگی هوای شهرتهران با شدت حداكثری متعلق است به وسایل نقلیه سنگین و ناوگان حمل و نقل عمومی به طوری كه آلودگی موجود در پایانه‌های اتوبوسرانی برابری می‌كند با همه آلودگی‌ای كه خودروهای شخصی آن حوالی تولید می‌كنند. او می‌گوید بنابراین متمركز شدن شهرداری بر خودروهای شخصی كه طبق آمار فقط 2 درصد آلودگی هوای پایتخت را تولید می‌كنند نه كافی است و نه منطقی، بلكه هوا زمانی خوب می‌شود كه حمل ونقل عمومی توسعه كمی و كیفی پیدا كند و پس از آن طرح‌های ترافیكی برای مدیریت سفر و پویش‌هایی همچون سه شنبه‌های بدون خودرو به بهتر شدن اوضاع كمك كنند، نه این كه اصل به حاشیه برود و فرع، سفت و سخت اجرا شود.