وقتی از فضاهای شهری در یک کلانشهر که پایتخت یک سرزمین است سخن می‌گوییم از ظرفیتی برای شهر و حتی یک سرزمین سخن به میان آورده‌ایم. فضاهای شهری امروزه محدود به تعاریف کلیشه‌ای و مرسوم نمی‌شوند و بنابر اقتضای زیست هر شهر فضاهای شهر تنوع و تکثر پیدا می‌کنند.
در  سال‌های اخیر جریان‌های موزه و موزه‌داری و در راس آن‌ها مرجع جهانی موزه‌ها تلاش‌های بسیاری کرده‌اند تا موزه را از معانی بسته و محدود به مکان در قالب شکلی و مفهومی خارج کنند و میان موزه به عنوان یک مفهوم در نسبت با شهر و مدیریت شهری راهکارهای تازه‌ای بیابند. از مجموع آنچه گفته شد و مروری بر تجارب جهانی متوجه می‌شویم  امروزه تلاش‌های بسیاری می‌شود تا موزه‌ها در قامت فضاهای شهری شناخته شده و در کار تعامل با شهر و شهروند باشند.
یکی از مهم‌ترین منابع زیستی هر شهر ارزش‌های ملموس و ناملموس شهری است که ظرفیت‌های یگانه‌ای برای شهر است؛ ظرفیت‌هایی که برای تبدیل شدن به سرمایه‌های زندگی شهری ظرفی مناسب می‌خواهد و موزه‌ها درخورترین ظرف برای معرفی به شهر و شهروندان برای تعامل و ساخت سرمایه و تبدیل شدن این سرمایه‌های ملموس و ناملموس به ارزش افزوده‌های زیستی در مقیاس شهر هستند.
منابع فرهنگی چه در مقیاس ملی و چه در مقیاس شهری در بازتعریف موزه‌ها در نسبت با شهر، تنها به‌دلیل ارزش‌های تاریخی‌شان اهمیت ندارند بلکه هر ارزش ملموس و ناملموسی که خبر از تداوم و پایداری زیست در یک سرزمین دارد، واجد ارزش است.
هشت سال جنگ تحمیلی بر ایران و تجارب آن روز یک منبع فرهنگی بسیار مهم است و جا دارد تا به عنوان یک ظرفیت و در جریان آفرینش فرهنگی شهر به سرمایه‌ای برای پایداری سکونت در مقیاس ملی و سرزمینی درآید و این مهم می‌تواند در ظرفی به نام موزه سر و شکل خود را بازیابد.