تقریبا هفته اول كه سپری شد، از تهران اصرار داشتند من به تهران بیایم تا درباره جنگ توضیح بدهم. من از یك راه فرعی برگشتم. آن وقت رهبر معظم انقلاب در مشهد بودند و من خدمت ایشان رسیدم برای جلسه سران سه قوه و مسوولان اصلی كه عضو شورای امنیت ملی بودند و غالبا در بخش‌های امنیتی و اطلاعاتی حضور داشتند. در جلسه مشهد، من گزارشی از حادثه دادم که گزارش تلخی بود. یعنی مشاهدات من افقی از پیروزی را نشان نمی‌داد. جنگ كاملا جنگ متفاوت و دقیقی بود. اهداف با دقت انتخاب می‌شد. ساختمان‌های 12طبقه با یك بمب با زمین یكسان می‌شدند. هدف‌گیری در بخش‌های روستایی كه فاصله یك روستا با روستای دیگر كم بود و روستاها چسبیده به هم بودند، برای توپخانه‌ها كار سختی است؛ درعین‌حال زمانی كه هدف جنگ از حزب‌ا... به طایفه شیعه منتقل شده بود، وضع یك روستایی كه شیعه‌نشین بود با روستای دیگری كه برادران مسیحی ما بودند یا برادران اهل‌تسنن بودند كاملا متفاوت بود. یعنی یك جا یك نفر با اطمینان نشسته بود و مشغول كشیدن قلیان بود و یك جا، چند هزار گلوله فرود می‌آمد. من این مسائل را در آن جلسه گزارش دادم.
وقت نماز شد و حضرت آقا رفتند برای وضو گرفتن. من هم رفتم وضو بگیرم. آقا وضو گرفته بودند و آستین‌هایشان هنوز بالا بود؛ وقتی برمی‌گشتند با دست به من اشاره كردند كه بیا؛ من رفتم. آقا فرمودند «شما از گزارشت چیزی می‌خواستی به من بگویی؟» عرض كردم نه، فقط می‌خواستم توضیح واقع را بدهم. آقا فرمودند: «این را فهمیدم. چیز دیگری نمی‌خواستی بگویی؟» عرض كردم نه. نماز خواندیم و برگشتیم به جلسه. گزارش من تمام شده بود. آقا شروع به صحبت كردند. چند مطلب را فرمودند، از جمله این‌كه فرمودند« نكاتی كه فلانی گفتند پیرامون جنگ، همین‌طور است؛ این جنگ، جنگ بسیار سخت و شدیدی است اما من تصور می‌كنم این جنگ شبیه جنگ خندق است.» آیات جنگ احزاب یا همان جنگ خندق را قرائت كردند و حالت مسلمان‌ها، حالت اصحاب و یاران پیغمبر، حالتی را كه بر صف آنها حاكم بود بیان كردند. بعد فرمودند «اما من تصورم این است كه پیروزی این جنگ، همانند پیروزی جنگ خندق خواهد بود.» من در دلم تكان خوردم، چون اصلا چنین ظنی از نظر نظامی نداشتم. یعنی در دلم تمنا كردم كاش آقا این را نمی‌فرمودند كه نتیجه این جنگ، پیروزی است. جنگ احزاب، پیروزی بزرگ پیامبر بود.