من تا پایان جنگ برنگشتم و به‌طور كامل در این ۳۳ روز در لبنان ماندم. بعد از این‌كه جنگ تمام شد، من به ایران برگشتم و باز در جلسه مشابه همان جلسه مشهد اما این بار در تهران، در محضر رهبر معظم انقلاب كه همه سران قوا هم بودند و مسؤولان اصلی حضور داشتند، گزارشی از آنچه گذشت كه بخشی از آن هم منتشر شده بود، منتقل كردم؛ ضمن این‌كه من در لبنان هم كه بودم، به‌صورت روزانه از خط امن گزارش‌هایی به تهران می‌فرستادم و مسؤولان به این شكل، كاملا در جریان وضعیت میدانی بودند.
در آن مقطع اصلا اختلاف نظر و اختلاف دیدگاهی وجود نداشت. یعنی همه پیرامون حمایت از حزب‌ا... ــ اعم از حمایت معنوی و مادی یعنی تسلیحاتی، تجهیزاتی و رسانه‌ای و آنچه در چارچوب توان جمهوری اسلامی بود ــ متفق‌القول بودند. بنابراین در داخل نظام -حداقل در آن مقطع ــ كسی تردیدی نداشت. من آنجا هم كه بودم، نظرات داخل ایران را می‌شنیدم و هیچ نگرانی از این ناحیه وجود نداشت و به معنای كامل كلمه، یك وحدت كاملی در حمایت از حزب‌ا... و تلاش برای پیروزی حزب‌ا... در جمهوری اسلامی وجود داشت. چون مركز اساسی این پشتیبانی، رهبر معظم انقلاب بودند، لذا در جهت دادن به این موضوع و تشخیص مصلحت جمهوری اسلامی و مصلحت اسلام و عالم اسلامی تردیدی در ایران وجود نداشت. البته الان هم كه در برخی موضوعات ممكن است تفاوت دیدگاه وجود داشته باشد، اما در موضوع حزب‌ا... تاكنون ما در همه سطوح وحدت نظر داشته‌ایم.