زخم شدن پاها و احتمال از دست رفتن این اعضای مهم، مشكلی است كــه بسیــاری از بیمــاران دیــابتی را نگــران می‌سازد. پاها چند ویژگی مهم دارند كه باعث آسیب‌پذیر‌شدن آنها در همه افراد و به‌خصوص بیماران دیابتی می‌شود.
اول این‌كه پا در دورترین نقطه نسبت به قلب قرار گرفته است و به همین دلیل رگ‌های خونی باید فاصله زیادی را طی كنند تا خون را به این اعضا برسانند و به این ترتیب احتمال این‌كه در مسیر خون‌رسانی به پاها اختلال ایجاد شود از اعضای دیگر بیشتر است. موضوع دوم برخورد پاها با زمین و تحمل وزن است كه باعث می‌شود این اعضا مرتب در معرض آسیب و خراش قرار گیرند. سومین موضوع طول زیاد رشته‌های عصبی است كه به پاها عصب‌رسانی می‌کنند. طولانی بودن رشته‌های عصبی باعث می‌شود احتمال بروز ضعف و آسیب در رشته‌های عصبی پاها زیادتر شود.
متاسفانه بیماری دیابت از چند مسیر موجب استعداد فرد مبتلا به آسیب و زخم پاها می‌شود. در بیماری دیابت، رگ‌های خونی به مرور زمان آسیب می‌بینند. رشته‌های عصبی بیمار می‌شوند و كارایی‌شان را از دست می‌دهند و همین‌طور به دلیل زیاد بودن قند خون، میكروب‌ها فرصت بیشتری برای حمله به زخم‌های كوچك پیدا می‌كنند.
با همه این اوصاف چند راه برای جلوگیری از زخم شدن پاها در دیابت وجود دارد:
     بیماران دیابتی‌ها باید هر شبانه‌روز یك بار پاهایشان را به دقت وارسی کنند، تمیز كنند و با كرم‌های خاص آن را مرطوب كنند.
     هرگز نباید با پای برهنه حتی در منزل راه بروند و حتما جوراب و كفش مناسبی در خانه به پا كنند. وقتی بیمار دیابتی با پای برهنه در منزل راه می‌رود، ممكن است یك جسم كوچك خیلی ریز كف پایش را مورد آسیب قرار دهد و زمینه‌ساز زخم می‌شود.
     بیماران دیابتی حس درد و فشار را از دست می‌دهند. این افراد وقتی كفش نو می‌پوشند، متوجه فشار و دردی كه این كفش به قسمتی از پایشان وارد می‌كند، نمی‌شوند و با پوشیدن آن بعد از مدتی یك قسمت از پایشان زخم می‌شود. زمانی بیمار متوجه می‌شود كه به وضوح زخم ایجاد شده است.
     به همه بیماران توصیه می‌كنم اگر یك زخم كوچك در پایشان ایجاد شد، سریع به پزشك متخصص داخلی یا عفونی مراجعه كنند.