4 باخت در 11 بازی، صدای هواداران پرسپولیس را در آورده است
مگر می‌شود از این تیم راضی بود؟!
هفته یازدهم و باخت چهارم در كارنامه پرسپولیس. «مگر می‌شود از این پرسپولیس راضی بود!» این همان جمله علی پروین است، قبل از آن‌كه بگوید؛ «آقا كالدرون! هنوز شناختی از تیم ندارد، ولی ان‌شاءا... خوب می‌شود!»
اما كی؟ پرسپولیس با كالدرون و این همه بازیكن اسمی چه زمان روی غلتک خواهد افتاد؟ آیا با این تعداد باخت می‌توان قهرمان لیگ برتر شد؟ نگرانی هواداران پرسپولیس هم همین است. تیمشان برخلاف چهار فصل اخیر شخصیت برنده بودن را كنار گذاشته و خیلی راحت می‌بازد؛ چه در خانه و چه بیرون از خانه.
فصل گذشته تنها باخت پرسپولیس در هفته هفدهم رقم خورد؛ مقابل فولاد در خوزستان. همان دیداری كه پرسپولیسی‌ها كلی بحث داشتند روی داوری بازی و معتقد بودند هر دو گل فولاد مشكوك بود. با این حال تیم افشین قطبی اولین و آخرین باخت پرسپولیس در لیگ هجدهم را به این تیم تحمیل كرد. با وجود تنها یك باخت در 30 بازی، پرسپولیس در پایان فقط با 2 امتیاز اختلاف قهرمان فصل شد.
در لیگ هفدهم هم تیم برانكو عادت به باختن نداشت. پرسپولیس دو فصل پیش، فقط یك بازی را در نیم‌فصل اول واگذار كرد كه با نتیجه یك بر صفر مقابل پیكان بود؛ باختی عافلگیركننده از جنس همان باخت‌هایی كه تمام بازی دست پرسپولیس بود اما یك توپ وارد دروازه‌اش شد و نتیجه را به نفع تیم حریف تغییر داد.
همان فصل، پرسپولیس در دور برگشت، مقابل استقلال، سایپا و ذوب‌آهن نتیجه را واگذار كرد، اما این باخت‌ها در شرایطی رقم خورد كه پرسپولیس تقریبا هیچ تعقیب‌كننده‌ای در صدر جدول نداشت و می‌توانست حتی قبل از سال جدید و در اسفند قهرمانی خود را مسجل كند. در واقع جز بازی با استقلال كه با تك گل وریا غفوری به نفع آبی‌ها تمام شد، دیگر باخت‌های پرسپولیس زمانی بود كه این تیم از انگیزه كافی برای بردن برخوردار نبود، اما در همین شرایط هم تعداد باخت‌های این تیم از عدد چهار فراتر نرفت.
برگردیم به سال اولی كه پرسپولیس با برانكو قهرمان لیگ برتر شد؛ فصل 96-1395. قرمزها در نیم‌فصل اول لیگ شانزدهم فقط یك بار طعم شكست را چشیدند، آنهم در اصفهان و در مصاف با ذوب‌آهن. پرسپولیس در نیم‌فصل دوم هم سه باخت داشت، یكی به استقلال در هفته 21؛ یكی مقابل صنعت نفت در هفته 25 و دیگری هم مقابل سیاه‌جامگان در هفته آخر و در شرایطی كه پرسپولیس قهرمانی‌اش مسجل شده بود.
برانكو در لیگ پانزدهم هم، برای یك فصل كامل هدایت پرسپولیس را برعهده داشت؛ همان فصلی كه آنها با تفاضل گل، قهرمانی را به استقلال خوزستان واگذار كردند. در لیگ پانزدهم پرسپولیس بدترین شروع تاریخ خود را با مربی كروات تجربه كرد و در شش هفته نخست چهار بار شكست خورد. اما همان تیم كه تا رده پانزدهم جدول هم پائین رفته بود در ادامه، 20 هفته متوالی نباخت تا تبدیل شود به مدعی نخست قهرمانی. تنها باخت بعدی پرسپولیس در لیگ پانزدهم مقابل نفت در هفته بیست و هشتم بود كه باعث شد قرمزها قهرمانی را از دست بدهند.
اما تیم این فصل كالدرون، حتی به نیم‌فصل اول برانكو هم كه تا هفته یازدهم چهار شكست در كارنامه داشت، شباهتی ندارد. این تیم نه در گلزنی بهترین است و نه در دفاع، بی‌نقص عمل می‌كند. جای خالی كمال كامیابی‌نیا هم در هافبك دفاعی هنوز خالیست. به همه این نقاط ضعف باید تركیب‌های پر تغییر كالدرون را هم اضافه كرد. مربی آرژانتینی هنوز تیمش را نشناخته و حالا در شرایطی شعارهای هواداران در تشویق برانكو، از روی سكوها شنیده می‌شود، باید خودش و تیمش را از این شرایط نامطلوب خارج كند. آیا پرسپولیس، با وجود تحمل چهار شكست در 11 بازی، می‌تواند دوباره در قامت یك مدعی ظاهر شود؟
اما كی؟ پرسپولیس با كالدرون و این همه بازیكن اسمی چه زمان روی غلتک خواهد افتاد؟ آیا با این تعداد باخت می‌توان قهرمان لیگ برتر شد؟ نگرانی هواداران پرسپولیس هم همین است. تیمشان برخلاف چهار فصل اخیر شخصیت برنده بودن را كنار گذاشته و خیلی راحت می‌بازد؛ چه در خانه و چه بیرون از خانه.
فصل گذشته تنها باخت پرسپولیس در هفته هفدهم رقم خورد؛ مقابل فولاد در خوزستان. همان دیداری كه پرسپولیسی‌ها كلی بحث داشتند روی داوری بازی و معتقد بودند هر دو گل فولاد مشكوك بود. با این حال تیم افشین قطبی اولین و آخرین باخت پرسپولیس در لیگ هجدهم را به این تیم تحمیل كرد. با وجود تنها یك باخت در 30 بازی، پرسپولیس در پایان فقط با 2 امتیاز اختلاف قهرمان فصل شد.
در لیگ هفدهم هم تیم برانكو عادت به باختن نداشت. پرسپولیس دو فصل پیش، فقط یك بازی را در نیم‌فصل اول واگذار كرد كه با نتیجه یك بر صفر مقابل پیكان بود؛ باختی عافلگیركننده از جنس همان باخت‌هایی كه تمام بازی دست پرسپولیس بود اما یك توپ وارد دروازه‌اش شد و نتیجه را به نفع تیم حریف تغییر داد.
همان فصل، پرسپولیس در دور برگشت، مقابل استقلال، سایپا و ذوب‌آهن نتیجه را واگذار كرد، اما این باخت‌ها در شرایطی رقم خورد كه پرسپولیس تقریبا هیچ تعقیب‌كننده‌ای در صدر جدول نداشت و می‌توانست حتی قبل از سال جدید و در اسفند قهرمانی خود را مسجل كند. در واقع جز بازی با استقلال كه با تك گل وریا غفوری به نفع آبی‌ها تمام شد، دیگر باخت‌های پرسپولیس زمانی بود كه این تیم از انگیزه كافی برای بردن برخوردار نبود، اما در همین شرایط هم تعداد باخت‌های این تیم از عدد چهار فراتر نرفت.
برگردیم به سال اولی كه پرسپولیس با برانكو قهرمان لیگ برتر شد؛ فصل 96-1395. قرمزها در نیم‌فصل اول لیگ شانزدهم فقط یك بار طعم شكست را چشیدند، آنهم در اصفهان و در مصاف با ذوب‌آهن. پرسپولیس در نیم‌فصل دوم هم سه باخت داشت، یكی به استقلال در هفته 21؛ یكی مقابل صنعت نفت در هفته 25 و دیگری هم مقابل سیاه‌جامگان در هفته آخر و در شرایطی كه پرسپولیس قهرمانی‌اش مسجل شده بود.
برانكو در لیگ پانزدهم هم، برای یك فصل كامل هدایت پرسپولیس را برعهده داشت؛ همان فصلی كه آنها با تفاضل گل، قهرمانی را به استقلال خوزستان واگذار كردند. در لیگ پانزدهم پرسپولیس بدترین شروع تاریخ خود را با مربی كروات تجربه كرد و در شش هفته نخست چهار بار شكست خورد. اما همان تیم كه تا رده پانزدهم جدول هم پائین رفته بود در ادامه، 20 هفته متوالی نباخت تا تبدیل شود به مدعی نخست قهرمانی. تنها باخت بعدی پرسپولیس در لیگ پانزدهم مقابل نفت در هفته بیست و هشتم بود كه باعث شد قرمزها قهرمانی را از دست بدهند.
اما تیم این فصل كالدرون، حتی به نیم‌فصل اول برانكو هم كه تا هفته یازدهم چهار شكست در كارنامه داشت، شباهتی ندارد. این تیم نه در گلزنی بهترین است و نه در دفاع، بی‌نقص عمل می‌كند. جای خالی كمال كامیابی‌نیا هم در هافبك دفاعی هنوز خالیست. به همه این نقاط ضعف باید تركیب‌های پر تغییر كالدرون را هم اضافه كرد. مربی آرژانتینی هنوز تیمش را نشناخته و حالا در شرایطی شعارهای هواداران در تشویق برانكو، از روی سكوها شنیده می‌شود، باید خودش و تیمش را از این شرایط نامطلوب خارج كند. آیا پرسپولیس، با وجود تحمل چهار شكست در 11 بازی، می‌تواند دوباره در قامت یك مدعی ظاهر شود؟
