مراجعان داروخانه شماره یك كه درست در كنار داروخانه شماره دو 13 آبان قرار دارد، طور دیگری هستند. مراجعان این داروخانه، بیماران مبتلا به سرطان هستند. بیمارانی كه به امید این كه از بیمه‌شان استفاده كنند و به داروی نایابشان برسند، به این داروخانه مراجعه كرده‌اند، به داروخانه‌های مرجعی كه ممكن است  داروهای شیمی‌درمانی‌شان را داشته باشند. البته همه آنها به داروهایشان هم نمی‌رسند. مرد تكیده‌ای، بسته داروهایی را كه تازه تحویل گرفته در دست می‌فشارد و با اخم می‌گوید:‌ «چند قلم از داروهای شیمی درمانی را نداشتند.» وقتی از پزشك داروساز درباره كمبود برخی داروهای سرطانی می‌پرسیم، جواب می‌دهد:‌ «همان داروهایی كه قبلا نایاب بوده، مانند قرص زلودا، همچنان نایاب هستند اما نمونه ایرانی دارند و عموما هم ما آنها را تجویز می‌كنیم.» زن و مرد لاغر اندامی كه منتظر تحویل دارویشان هستند هم از نبود دارویشان می‌گویند. زن كه رنگ و رو پریده است و سرطان روده بزرگ دارد، از قرصی می‌گوید كه در بازار نایاب است و برای درمان بیماری‌اش  باید از آن استفاده كند. همه اینها باعث شده تا او مجبور شود از جایگزین ایرانی قرص استفاده كند، موردی كه البته زن به آن حساسیت دارد و بعد از هر بار مصرف دارو، یكی دو روز در بیمارستان بستری می‌شود تا حالش خوب شود. زن میانسالی وارد داروخانه می‌شود و نسخه‌اش را به پذیرش و بعد پزشك داروساز نشان می‌دهد، دارویی كه از صبح تا حالا كه غروب شده، تمام داروخانه‌های پایتخت را گشته و پیدا نكرده است. دارویی برای رفع حساسیت اثرات شیمی‌درمانی اما داروخانه 13 آبان هم این دارو را ندارد. زن می‌گوید: «به داروخانه هلال‌احمر  مراجعه كردم آنجا هم این دارو را نداشتند.» پزشك داروساز اما زن را راهنمایی می‌كند و می‌گوید كه می‌تواند دارویش را سفارش دهد تا داروخانه 22 بهمن، برایش مهیا كنند. زن این نكته را كه می‌شنود، لبخند می‌نشیند روی لب‌هایش و به بیرون از داروخانه می‌رود تا به دنبال سفارش داروهایش برود.