گاهی سابقه یك بیماری خاص ممكن است تصمیم ما به انجام جراحی را تغییر دهد. از میان تمام این بیماری‌ها، مرض قند یا دیابت اهمیت و جایگاه ویژه‌ای دارد. بالا رفتن میزان قند خون در طولانی‌مدت اثرات مخربی روی بسیاری از اندام‌های بدن می‌گذارد كه متاسفانه در اكثر موارد برگشت‌پذیر نیست و با گذر زمان از ابتلا به دیابت این عوارض خود را نشان می‌دهند، اما هر چه قند خون با دقت و وسواس بیشتری كنترل شود بروز آنها به تاخیر می‌افتد. بسیاری از این آثار در بیمارانی كه تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند اهمیت دوچندان پیدا می‌كند كه به برخی از آنها اشاره می‌شود:
آسیب كلیوی به دنبال دیابت طولانی‌مدت به معنی تخریب تدریجی سلول‌های كلیه است كه ممكن است در نهایت به نارسایی كلیوی منجر شود. در انجام بیهوشی و عمل‌های جراحی تجویز داروهای مختلف اجتناب ناپذیر است و دفع كلیوی این داروها در بیماران دیابتی پیشرفته ممكن است با اختلال مواجه شود. به‌خصوص اگر عارضه‌ای مثل عفونت بعد از عمل رخ دهد ممكن است این نارسایی كلیوی محدودیت قابل توجهی در تجویز آنتی‌بیوتیك‌ها ایجاد كند.
تصلب شرایین در این بیماران زودتر اتفاق می‌افتد و سبب شایع‌تر شدن عوارض قلبی در عمل‌های جراحی و آسیب‌پذیری بیشتر مغز در عمل‌های مغز می‌شود. به‌علاوه آثار مخرب دیابت روی عروق از علل مشكلات احتمالی در ترمیم بافتی این بیماران و جوش نخوردن زخم آنهاست و عدم بازسازی مجدد زخم بعد از عمل از عوارضی است كه در این بیماران مشاهده می‌شود. در كنار این مشكلات عروقی، ضعف سیستم ایمنی هم در بیماران دچار مرض قند گاهی سبب مستعد شدن زخم جراحی این بیماران به عفونت و نیاز به جراحی مجدد می‌شود. در نهایت صدمه به سلول‌های عصبی بیماران دیابتی باعث علائمی مثل درد، گزگز و ضعف در اندام‌ها می‌شود كه ممكن است سبب اشكال تشخیصی مشكلات ستون فقرات مثل دیسك و مشابه آن شود و ممكن است نتیجه عمل جراحی را نامطلوب سازد، زیرا حتی با جراحی موفق دیسك یا تنگی كانال این افراد این احتمال وجود دارد كه قسمتی از علائم آنها مربوط به عوارض عصبی دیابت باشد و بعد از عمل بهبود نیابد.
در مجموع باید گفت جدا از این‌كه اهمیت پیشگیری از ابتلا به دیابت بر كسی پوشیده نیست، كنترل دقیق قند خون در این بیماران و مراقبت پس از جراحی در آنان باید متفاوت و توام با ظرافت و دقت بیشتری نسبت به سایر بیماران صورت گیرد.