به طور معمول در طول چهار دهه انقلاب هر بار که حرکتی ضد انقلابی و ضد منافع ملی در ایران اتفاق می‌افتد مردم ایران همواره رفتاری مبتنی بر حمایت از اصل نظام جمهوری اسلامی،‌ انقلاب و رهبری داشته‌اند. عوامل متعددی در شکل‌گیری این رفتار حمایت‌آمیز موثر و دخیل است.
نکته اول این‌که مردم ایران براساس پیشینه‌شناسی که در طول دوران مختلف تاریخ ایران اتفاق افتاده با هر حرکتی که منجر به تضعیف هویت ملی و برهم زدن وحدت و خدشه‌دار شدن توانمندی کشور باشد مخالفند.
نکته بعدی، مرتبط با شناختی است که مردم از اسلام، مکتب تشیع، امامت و ادامه آن در عصر غیبت دارند. همچنین مردم ایران پایبند به تمامیت ارضی و وحدت ملی‌اند و کشور را متعلق به نسل آینده می‌دانند. از این رو نمی‌خواهند سرزمینشان آسیب ببیند. مردم در شکل‌گیری انقلاب اسلامی نقش داشتند و خود ایجادکننده این انقلاب بودند و به آن رای دادند و می‌خواهند سرنوشتشان را در دستان خود بگیرند و تجربیات انقلابی خود را تکمیل کنند و آن را تداوم بخشند.
مردم ایران در سال‌های بعد از انقلاب نسبت به حرکت‌های تخریب‌گرایانه ضد انقلاب داخلی و خارجی در کشور آگاهی پیدا کردند و در این زمینه بصیرت دارند.  آنها به این باور رسیده‌اند که تصمیمات رهبری انقلاب اسلامی در گذشته و حال حاضر کاملا به نفع کشور است. از این رو با ایمان و شناخت کافی و نه مبتنی بر تقلید کورکورانه به این رهنمودها توجه می‌کنند.
باید به این نکته توجه داشت که واکنش‌‌های مردم به حرکات آشوبگرانه 88، 96 و 98 مانع از این نشد که انتقادها نسبت به سیاست‌ها، مجریان سیاست و دستگاه‌های اجرایی و برخـــــی دستگاه‌های دیگر فراموش شود و مردم به موقع و براساس معیارهای قانونی، انتقادات خود را نسبت به عملکردها مطرح می‌کنند و حق مخالفت،‌ نقد و اعتراض به سیاست‌ها و مجریان سیاست‌ها را برای خود محفوظ می‌دانند.
مردم ایران به این بصیرت رسیده‌اند که عملکرد خارجی‌ها اعم از غربی و شرقی در برخی کشورهای همسایه و منطقه چیزی جز تخریب و تاراج ثروت‌های ملی نبوده و از این رو به‌طور کلی نسبت به بیگانگان قطع امید کرده‌اند و این باور عمومی تقویت شده است که ایرانی باید دست روی زانوی خود بگذارد و بلند شود. این روحیه با توجه به واکنش مردم نسبت به هر اغتشاشی نشان از تقویت این باور دارد و و امید است به‌واسطه همین ایمان و اعتقاد زمینه برای ادامه مسیر توسط نسل‌های آینده فراهم شود.