در مینه‌سوتای جنوبی سه شخص كه برگه آزمایش خود را در دست داشتند، پس از آن‌كه با استفاده از كارتخوان مبلغ ویزیت خود را پرداختند از مطب پزشك متخصص بیرون آمدند و روی نیمكت ایستگاه اتوبوس كه بیرون مطب قرار داشت، نشستند. شخص اول پس از آن‌كه آه بلندی كشید به اشخاص دوم و سوم گفت: دكتر به شما چه گفت؟ شخص دوم گفت: به من گفت به بیماری لاعلاجی مبتلا شده‌ام و امیدی به بهبودم وجود ندارد. شخص سوم گفت: به من هم همین را گفت. شخص اول پس از آن‌كه مجددا آه بلندی كشید،‌ گفت: به من هم همین. وی سپس افزود: حال چه كنیم؟ شخص دوم گفت: من در تمام زندگی مشغول كسب و كار و تجارت و فعالیت‌های اقتصادی بوده‌ام و اكنون كه فكر می‌كنم حتی یك‌ روز هم به تفریح و استراحت نپرداخته‌ام. حالا كه متوجه شده‌ام مدت زیادی از عمرم باقی نمانده است، می‌خواهم ثروتم را صرف كامجویی از زندگی و لذت از دنیا كنم. به جاهایی بروم كه نرفته‌ام و لباس‌هایی را بپوشم كه نپوشیده‌ام و چیزهایی را بخورم كه نخورده‌ام و كارهایی را بكنم كه نكرده‌ام. شخص سوم گفت: من نیز یك عمر درگیر كارهای اجرایی و اداری با اضافه‌كار بوده و از اطرافیان و عزیزان خود غافل بوده‌ام. حالا كه متوجه شده‌ام فرصت زیادی ندارم به سراغ پدر و مادرم می‌روم و آنها را نزد خود می‌آورم تا با آنها به برادران و خواهرانم در ایالت‌های مختلف و سپس به دوستان و آشنایان و سایر بستگان سر بزنیم و از بودن با آنها لذت ببریم. شخص اول پس از شنیدن صحبت‌های اشخاص دوم و سوم برای بار سوم آه بلندی كشید. شخص دوم رو به شخص اول كرد و گفت: تو چه می‌كنی؟ شخص اول گفت: من می‌خواهم سال‌های سال عمر كنم و از زنده بودنم لذت ببرم. اولین كاری كه خواهم كرد این است كه دكتر خود را عوض كنم و به ‌سراغ دكترهای باتجربه‌تر بروم. اشخاص دوم و سوم گفتند: ووی چه فكر خوبی. پس ما هم همین كار را بكنیم... در این هنگام اتوبوس در حالی‌كه ترمز بریده بود به ایستگاه رسید و ایستگاه را با سه مسافرش كه تازه از مطب دكتر بیرون آمدند با آسفالت یكسان كرد. یادشان
 گرامی باد.