به اسم خدایی که ایران را بی رستم نمی‌گذار د... از چه بگویم و با چه بنویسم، وقتی که واژگان توان تفسیرت را ندارند... در این قرن که کاخ سفید جایگرین دیو سپید شده است و کیکاووس افسار ستم را به ترامپ نامی واگذار کرده است، ایــران محتاج سیمرغی بود که بچه رستم های ایران را به اوج قله برساند تا دست تفکر اهریمن از تعرض به ایران دور بماند...
 اما تو ای سردار! پا از سیمرغ هم فرا تر گذاشتی، تو ققنوسی بودی که با شهادتت صدهانه، هزاران نه، بلکه هشتاد میلیون را به جاودانگی رساندی!  اینک خونت چشمه‌ای است سرازیر شده که در مسیر اتحاد انقلاب هر خار و خاشاک تفرقه را می شوید و ازبین میبرد و بازهم ایـــران و ایمان را باهم آشتی می دهد....
 ای کسی که شهادت معیار سنجش برش تیغ "واعدو لهم مستطعتم من قوه” است، وعده می دهم که از این پـس:
هر نوجوان و جوان ایرانی، خود "سپاهی" از "سلیمانی" خواهد شـد... دارم فکر می‌کنم که با وجود امثال او ما هم اگر در ایام انقلاب بودیم، حتما همین انتخاب را می‌کردیم.