در سراسر دنیا استانداردهای ایمنی مشخصی برای مراکز تجمعی گوناگون تعریف شده و در کشور ما نیز قانون معینی درباره لزوم رعایت استانداردهای ایمنی در تمام ساختمان‌هایی که بیش از 25 نفر از آن بهره‌برداری می‌کنند تصویب شده‌است که براساس این قانون همه این ساختمان‌ها ملزم به رعایت استانداردهای بین‌المللی ICS هستند. این استانداردها نیز به سه بخش اصلی تقسیم می‌شوند که بخش اول شامل ایمن بودن اسکلت و بنای ساختمان، بخش دوم مربوط به ایمنی فضاهای داخلی شامل راهروها، پنجره‌ها و حتی وسایل استفاده‌شده داخل ساختمان مثل گاز و یخچال و بخش سوم نیز شامل استانداردهای مربوط به مدیریت ساختمان است؛ یعنی همه تجهیزات ایمنی لازم برای مقابله با حوادث طبیعی و غیرطبیعی باید در ساختمان وجود داشته‌باشد و همه افراد حاضر در محل نیز حتی‌الامکان برای مقابله با این حوادث باید آموزش‌دیده‌باشند.
اما با این که در کشور ما براساس قانون باید تمام استانداردهای ایمنی در محل‌های تجمع شهروندان به‌ویژه مراکز درمانی رعایت شود، اما در عمل شاهد آن هستیم که این قوانین اجرایی نمی‌شود و مراکز تجمعی مختلفی در تهران یا دیگر کلانشهرهای ایران فاقد استانداردهای ایمنی هستند و متاسفانه حتی در ساخت محل‌های تجمعی جدیدتر از جمله مراکز درمانی تازه نیز معمولا این استانداردها رعایت نمی‌شود.
براساس بررسی‌های میدانی از مراکز درمانی در حال احداث در پایتخت می‌توان گفت با این که مسؤولان بعضی از این مراکز به دنبال رعایت استانداردهای ایمنی هستند، اما چون نسبت به این استانداردها آگاهی ندارند، نمی‌توانند آن را به‌درستی رعایت کنند. این مساله نشان می‌دهد ارائه آموزش‌ها و آگاهی‌رسانی کافی نسبت به استانداردها اصلی‌ترین گمشده حوزه ایمنی در کشور ماست.
قطعا بخشی از مشکل ایمن نبودن ساختمان‌ها به‌خصوص مراکز تجمعی مختلف در کشور، فقدان نظارت‌های جدی در حین ساخت و صدور پروانه و مجوزهای مختلف و بازدیدهای دوره‌ای از ساختمان‌هاست. یعنی نهادهایی از جمله سازمان نظام‌مهندسی ساختمان، شهرداری تهران، سازمان آتش‌نشانی و خدمات ایمنی، وزارت بهداشت و درمان و سازمان بازرسی کل کشور که موظف به نظارت بر فرآیند ساخت و نگهداری از مراکز درمانی گوناگون هستند، با وجود همه تلاش‌ها تاکنون نتوانسته‌اند نظارت مطلوبی را بر رعایت استانداردهای ایمنی در مراکز تجمعی مختلف از جمله بیمارستان‌ها داشته‌باشند. چراکه متاسفانه بخشی از پیمانکاران که مسؤول ساخت این مراکز هستند، ناظران دستگاه‌های مذکور را فریب می‌دهند یا در برخی موارد ناظران ساختمان‌ها اجرای مسؤولیت محوله را جدی نمی‌گیرند. البته در برخی از این نهادها نیز راه برای دریافت رشوه از سوی شخص ناظر باز گذاشته شده‌است و همین مساله احتمال بروز فساد را در میان ناظران بالا می‌برد.
این اتفاقات نشان می‌دهد علاوه بر نبود آگاهی کافی نسبت به استانداردهای لازم برای ساخت مراکز درمانی، مسؤولیت‌پذیر نبودن سازندگان این ساختمان‌ها و ناظران آنها به همراه جدی گرفته‌نشدن موضوع از سوی سازمان‌های نظارتی موجب ناایمن بودن بسیاری از این مراکز در کشورمان شده‌است و تا زمانی که این مسائل وجود داشته‌باشد، مشکل بیمارستان‌ها و دیگر ساختمان‌های ناایمن در کشورمان نیز برطرف نخواهدشد و گویی بازهم باید حادثه دیگری مانند آنچه در پلاسکو یا کلینیک سینای تهران رخ داد بازهم تکرار شود تا شاید مسؤولان، ناظران و پیمانکاران ساختمانی کمی بیدار شوند.