کسانی که بر حسب شغل‌شان سر و کارشان با بخش ریکاوری اتاق عمل می‌افتد، همیشه خاطرات بامزه‌ای دارند که در جمع دوستان‌شان تعریف کنند. خاطراتی از بیمارانی که بعد از عمل و در حین ریکاوری جملاتی را به زبان می‌آورند که به حال و روز بیداری و هوشیاری نمی‌گویند. پزشک‌های می‌گویند بیمار در حال به هوش آمدن یا اصطلاحا در حال ریکاوری ممکن است چیزهایی بگوید که برخاسته از ضمیر ناخودآگاهش بوده و ذهنش توان در اختیار گرفتن زمام آن را ندارد. هیچ پرستاری از این که از یک بیمار در حال ریکاوری فحش بشنود ناراحت نمی‌شود. همان‌طور که هیچ‌کس بعدا جملات خنده‌داری را که بیمار در حال ریکاوری گفته به روی‌اش نمی‌آورد که مایه خجالتش نشود. جملاتی که آدم در حالت به هوش‌آمدن می‌گوید یا حتی بعضی عباراتی که تبدیل به تکیه‌کلام می‌شوند از حوزه اختیارات انسان خارج‌اند و خودشان، خودشان را شکل می‌دهند. چیزی شبیه ظاهر برزخی آدم که می‌گویند دست خودش نیست و اعمالش آن را می‌سازد. تکیه‌کلام را هم یک عمر نوع کلام و رفتار آدم می‌سازد. هیچ‌کس دوست ندارد حین به‌هوش‌آمدن پرستار را به فحش بکشد اما چند دهه سبک‌زندگی و آداب حرف زدنش در آن لحظه آبرویش را می‌برد.حاج‌حجت کسری که دیروز از دنیا رفت، نزدیک به ۱۵سال آخر عمرش، قدرت تکلم‌ا‌ش را از دست داده بود. بر اثر چند سکته مغزی دیگر نمی‌توانست صحبت کند اما اطرافیانش می‌گویند فقط دو کلمه حرف می‌زد: «یاعلی» و «الهی شکر»... جواب احوالپرسی‌ها، ابراز احساسات، غم، شادی و... همه چیز در همین یک کلمه خلاصه شده بود: «یاعلی»
این که آدم باید چطور زندگی کند و ۶۰سال چطور حرف بزند که اگر بعد از ۶۰سال فقط توانست یکی از آن کلمه‌هایی را که همه این سال‌ها می‌گفته، یادش بماند‌ آن کلمه «یاعلی» باشد، بماند برای حساب و کتاب شخصی خودتان اما این که آدم در مواجهه با هر چیزی در این دنیا فقط بگوید یاعلی، خیلی چیزها را عوض می‌کند. فکر کن در شادی و غم... در جواب خوبی؟... در بحران‌های زندگی... همه چیز را به همین یک کلمه حواله بدهی و در دلت بگویی.
امیرالمومنین یا شاه مردان
دل ناشاد ما را شاد گردان