‌‌40 سال قبل که انقلاب اسلامی به رهبری یک رهبر مذهبی شیعی می‌رفت تا بساط مدرنیته‌زدگی را جمع کند و به هم بپیچد، خیلی‌ها با سنت‌گرا توصیف کردن انقلابی که برای خدا انجام گرفته و نسخه‌های مدرنیزاسیون توسعه‌ای را در بخشی مهم از جهان به هم پیچیده بود، عبارت مهم بنیانگذار انقلاب اسلامی را نادیده گرفتند. امام در جهت نفی مدل سینمای پیش از انقلاب گفته بود، ما با سینما مخالف نیستیم با فحشا مخالفیم! عبارتی که نفی ذاتی سینما و رسانه مدرن را با خود حمل نمی‎کرد، اما با مظروفی که محمل آن در آن دوران «سینما» بود، زاویه جدی داشت. 
خیلی‌ها ولو از میان طیف علمای دین معتقد بودند این موضع بنیانگذار جمهوری اسلامی از مبدأ اصل «اکل میته» صادر شده؛ عقیده‌ای که هنوز هم در میان بخشی از متدینین جامعه رواج دارد. حالا 40 سال از آن روزها می‌گذرد. نه تنها موضع آن روزهای بنیانگذار جمهوری اسلامی تضعیف نشده که حالا و در این روزها، جشنواره فیلم فجر سی‌وهفتمین دوره خود را جشن می‌گیرد. نهالی که سال 61 کاشته شده بود، حالا به درختی تناور تبدیل شده که خود را به عنوان یکی از رویدادهای فرهنگی سال تثبیت کرده است. 
مدل سینمای پس از انقلاب راه خودش را طی می‌کند. همراه با انقلاب و فجر انقلاب رشد کرده و بالیده و خودش را به فضای سینما و رسانه جهان تحمیل کرده است. امسال حالا در سی‌وهفتمین دوره جشنواره فیلم فجر، سینماگران پس از انقلاب به تدریج مدل مناسب خود را یافته‌اند؛مدلی که فارغ از سینمای صرفا هنری یکی دو دهه قبل، هم بتواند مخاطب را به‌سینما بکشاند و هم حرف جدی داشته باشد و هم ناظر به مسائل بوم و جامعه خود حرف بزند و طرح مساله کند و هم ناظر به ارزش‌های اجتماعی و فرهنگی مردم خودش باشد.
حسب شنیده‌ها و بعضا دیده‌های ما خبرنگاران فرهنگی، جشنواره امسال با ویترین نسبتا قابل قبولی سراغ مخاطبان آمده است و هر یک از گونه‌های مختلف سینما از سیاسی تا سینمای استراتژیک و اجتماعی سهمی را در سبد جشنواره به خود اختصاص داده‌اند. ظاهرا سینماگران ما بدون اعتنا به دوگانه هنر نخبه و ابتذال، دارند به مختصات خاص خودشان می‌رسند که هم مخاطب خاص را راضی نگاه دارند و هم پای مخاطب عام را به سینما باز کنند.