آدمیزاد حتی بین مادر و پدرش هم ته ته دلش فرق می‌گذارد، چه برسد به سطحی‌ترین و جزئی‌ترین چیزها. اما امان از تبعیض‌هایی که حال و آینده آدم را درب و داغان می‌کند. من همیشه بچه خوب کلاس بودم. کاری به کار کسی نداشتم اما بچه‌زرنگ کلاس هم نبودم. سرم توی کتاب‌های غیردرسی و شعر بود و زنگ‌های انشا به بچه‌ها ایده می‌دادم و تقلب می‌رساندم. از همان اول چندان علاقه‌ای به درس‌های دیگر نداشتم و برای همین روی صحبت معلمان در مواقعی که می‌گفتند «شما هیچی نمی‌شید» اصولا با من هم بود و این جمله مقدمه‌ای بود تا کلاس به بچه‌های درسخوان و ضعیف، تقسیم شود و لطف معلم شامل حال دسته اول. ما بزرگ شدیم. جایگاه دانش‌آموزمان شد دانشجو،کارمند، زن و مرد و تبعیض هم پررنگ‌تر شد و نفسگیرتر. حالا نه تنها از تبعیض برای خودمان بلکه برای خیلی چیز‌های دیگر مثل تبعیض یک خاورمیانه‌ای بودن و اروپایی بودن، در بزنگاه‌های سیاسی حتی درون کشور خودمان حرص می‌خوردیم.  از پارتی نداشتن و جزو دهک‌های اول جامعه نبودن هم. تبعیض هم با ما بزرگ شده بود انگار اما برگردیم به دوران مدرسه. نمی‌دانم یک روز شاید گذر معلم ریاضی، عربی، جغرافیا و زبان به ما و آینده هیچی نشده‌مان بیفتد ولی همین یک جمله و پشت بندش رفتار تبعیض‌آمیز بنیان خیلی از علائق‌مان را می‌گفت و باعث می‌شد گاهی حتی سمت تجربه خیلی از حوزه‌ها و حرفه‌ها نرویم چون فکر می‌کردیم تهش درآینده هیچی نمی‌شویم.