این حضور طولانی‌مدت در شبکه «شاد» و سایر شبکه‌های اجتماعی برای هماهنگی درس موجب شد تا بچه‌ها برای برقراری ارتباط با معلم ساعت‌های متوالی در اینترنت حضور داشته باشند و این حضور در فضای مجازی به شبکه شاد محدود نمی‌شد و با حضور در سایر فضاهای مجازی هم همراه بود. همین مساله موجب وابستگی شدید کودکان و نوجوانان ما در دو سال اخیر به فضای مجازی شد. حالا با کمرنگ‌شدن کرونا، دوباره آموزش حضوری در تمام کشورهای دنیا و به تبع آن کشور ما راه افتاده و بچه‌ها دوباره سر کلاس درس حاضر می‌شوند.  طبیعتا این حضور در مدرسه و پای کلاس درس، ارتباط برقرارکردن با دوستان و همکلاسی‌ها بخشی از زمان کودکان و نوجوانان را خواهد گرفت و موجب خواهد شد تا مدت زمان کمتری را پای فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی بگذرانند. اما از سوی دیگر نمی‌توان انکار کرد اعتیادی که طی این دو سال حضور در فضای مجازی دامنگیر کودکان و نوجوانان ما شده است، به این راحتی دست از سرشان برنمی‌دارد. با عنایت به این مساله و با توجه به این که فضای مجازی یکی از ضرورت‌های زندگی امروز است، نمی‌توانیم از فرزندان‌مان بخواهیم به طور کلی دور فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی و اینترنت را خط بکشند. اما برای آن که آسیب‌های روانی و همچنین آسیب‌های جسمی نشستن‌های طولانی‌مدت پای گوشی تلفن همراه، تبلت و کامپیوتر برای بچه‌ها به حداقل برسد، می‌توان تدابیری اتخاذ کرد. مثلا برای بچه‌ها برنامه زمان‌بندی بگذاریم و بگوییم هر روز چقدر مجاز هستند در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی فعالیت داشته باشند.  یا این که وقت آنها را با سرگرمی‌هایی همچون ورزش و بازی و مطالعه و کلاس‌های مفید پر کنیم. در این صورت حضور مجازی بچه‌ها می‌تواند برایشان مفید هم باشد و ضرر کمتری را متوجه آنها کند.