نه. منم مثل هفت هشت میلیارد آدم دیگه‌ روی کره‌ زمین، هفت هشت میلیون چاه سر راهمه و هفت هشت هزار چاه هم کنارشونه که چون همیشه چشمم به نیمه پر لیوانه، نمی‌بینم‌شون و دم به دقیقه توی چاله‌ها می‌افتم و از اون‌جایی که سعی می‌کنم از کف چاله هم شاد و شنگول و سر به‌هوا راهم رو ادامه بدم، طولی نمی‌کشه که با کله توی چاه می‌افتم. حالا هم از ته چاه دارم اینا رو می‌نویسم و فکر می‌کنم این سبک زندگی از کجا آب می‌خوره؟ حقیقتا این خوشبینی بنده‌ حقیر، محصول مشاهده‌ روزافزون کلیپ‌های انگیزشیه. همونا که می‌گن:( زشتیای دنیا زاییده‌ ذهن ماست و هرچی هست قشنگیه و وای نگاه کن توفان امروز چه مطبوعه و هوای آلوده چه دلپذیر!) کاش سه‌دونگ حواسم رو به نیمه خالی هم بدم؛ وگرنه لیوانم چنان چپه می‌شه و تموم آب روی زمین می‌ریزه که یک روز بالاخره تشنه‌لب هلاک می‌شم.