برخورد نزدیک از نوع سوم
برای ما نوجوانه‌ای‌ها، علی بیرو نماد کسانی است که جبر زمانه به‌خصوص در ایام نوجوانی نگذاشت رویاهایش را فراموش کند. از آنهایی که اگرچه نوجوان کار بود اما می‌دانست همه چیز ختم به این دست‌های پینه‌بسته در روزهای طلایی زندگی‌اش نمی‌شود و قرار است با این دست‌ها کارهای بزرگ‌تری هم بکند. مثلا یک روز بشود اسطوره یک ملت و ضربه پنالتی بهترین بازیکن آن زمان یعنی رونالدوی پرتغالی را در عین ناباوری مهار کند. شروع جام‌جهانی 2022 برای ما تلخ بود و شاید برای علی بیرو از اغلب ایرانی‌ها تلخ‌تر و البته دردناک‌تر. دقیقه هشت بازی در مهم‌ترین تورنمنت جهانی فوتبال، با هم‌تیمی‌ات برخورد کنی و بعد شاهد باخت سخت تیمت باشی. این البته یک طرف ماجراست. من گاهی هم خودم را می‌گذارم جای حسینی که بی‌حواس به سمت بیرو رفت که آن برخورد اتفاق افتاد و سعی می‌کنم بفهمم چه در دل او گذشت. با این همه بیشتر از همه حرف‌هایی که در این باره شنیدم؛ این عبارت دلم را لرزاند که وقتی خودی به تو ضربه بزند، دشمن خوب راهش را پیدا می‌کند. درست در لحظه‌ای که بین نیروهای یک گروه یا تیم اختلاف بیفتد و با هم درگیر شوند، زمان آغاز جولان دادن دشمن است. درست اتفاقی که در بازی جلوی انگلیس افتاد. 


شکرانه
چندباری که فیلم‌های مربوط به دزدی از مغازه‌ها را دیدم با خودم فکر کردم که اصلا این دزدها کاری به وجود دوربین مداربسته ندارند. حتی در برخی فیلم‌های سینمایی، دزدهایی به نمایش گذاشته می‌شوند که بدون ترس از هیچ‌کس، زل می‌زنند توی دوربین‌ها و پلیس را هم به چالش می‌کشند. این است که معتقدم باور آدم‌هاست که در این مورد کارکرد دارد. این‌که چیزی را غلط بدانی و البته به جای دوربین مداربسته، حواست به این باشد که خدا دارد تو را می‌بیند. جام‌جهانی برای خیلی‌ها منهای خدا تعریف شده است. بزرگ‌ترینش صهیونیست‌ها که همیشه فجیع‌ترین جنایات‌شان را در حاشیه این رویداد پرهیاهو صورت می‌دهند تا در حاشیه اخبار آن، کسی به کارشان کاری نداشته باشد. ولی جام 2022 یک صحنه زیبا دارد که چند باری هم تکرار شده است. سجده‌های شکر فوتبالیست‌های مسلمان. به‌خصوص تیم شگفتی‌ساز مراکش. البته پیروان ادیان دیگر به‌خصوص مسیحی‌ها هم خدا را بابت اتفاقات شیرین و پیروزی‌های‌شان شکر می‌کنند ولی این تصویر شکرگزاری دسته‌جمعی یک لطف دیگری دارد. 

اسطوره 
خیلی‌ها بلد نیستند از نردبان قلب آدم‌ها بالا بروند. ممکن است مدتی روی بورس باشند و بعدها از یاد می‌روند. اینها فوق فوقش قهرمان هستند ولی قهرمان فصلی و موقتی. برای این‌که در قلب انسان‌ها باقی بمانی، باید خیلی حواست را جمع کنی. آن وقت است که حتی اگر عمرت به این دنیا باقی نبود هم حرفت سر زبان همه می‌ماند. حتی کسانی که شاید در دوران زندگی‌ات آنها را ندیده ای، برایت می‌شوند اسطوره. یکی مثل جهان پهلوان تختی یا آرش کمانگیر و پوریای ولی. عجیب‌تر کسانی هستند که یک عمر با رفتار و منش و تلاش‌شان می‌روند توی قلب آدم‌ها ولی یکهو در یک بزنگاه، با برخوردی غلط از چشم مردم می‌افتند. شاید مثلا به بهای جا کردن در دل یک عده محدود، تصویری که سال‌ها از خودشان ساخته بودند را خراب می‌کنند.ادسون آرانتس دو ناسیمنتو معروف به پله، از جمله آدم‌هایی است که حواسش به این بوده که چطور در قلب مردم سرزمینش و حتی مردمانی که از خون و نژاد او نیستند هم جا داشته باشد. وقتی در ایام جام‌جهانی کمی کسالت پیدا کرد، نه‌تنها تصویرهایش در دست هواردان برزیلی قرار گرفت؛ بلکه بازیکنان خوب این روزهای برزیل هم، پیروزی‌های‌شان را با در دست گرفتن تصویر اسطوره‌شان، جشن گرفتند. 

طنین الهی
رقص و آواز و حرکات موزون و رنگ؛ فصل مشترک افتتاحیه همه جام‌های جهانی فوتبال بوده است. حتی در مراسم قرعه‌کشی جام‌جهانی 2022 هم که به میزبانی قطر برگزار شد، گروه کره‌ای bts اجرا داشت با آن اجراهای معروف‌شان. ولی افتتاحیه جام‌جهانی یک نوای جدید را هم تجربه کرد. برای اولین بار در طول تاریخ مسابقات جهانی فوتبال، آوای قرآن به زیبایی هرچه تمام‌تر در گوش جهان پیچید.در کنار نوجوانی که با حرکات نمایشی عهده‌دار این اتفاق بود؛ یک مهمان ویژه هم حضور داشت. بازیگری که در طول زندگی‌اش حتی نقش خدا را هم یک بار تجربه کرده است. مورگان فریمن، بازیگری که بیش از هرچیز با دیالوگ‌های ماندگارش در فیلم‌هایی مثل رستگاری در شائوشنگ، شوالیه تاریکی بر می‌خیزد و بوروش، توانمند مطلق شناخته می‌شود.نمی‌دانم در ذهن طراحان این صحنه و قاب بی‌نظیر، چه می‌گذشته است. ولی بیش از تصویر ماندگاری که نقش بست، به نظر می‌رسد بازهم به قول معروف، تنها صداست که می‌ماند. و تاریخ طنین شنیدنی قرآن را که در مراسم با شکوه افتتاحیه جام‌جهانی 2022 گوش‌نواز شد؛ هرگز فراموش نخواهد کرد.

ضد
همین چند وقت پیش از 16 آذری گذشتیم که خاطره‌ساز اولین شعار مرگ بر آمریکاست. روشنفکرنماها که این روزها تعدادشان زیادتر هم شده، بارها این شعار را زیر سؤال برده‌اند که مگر مردم آمریکا چه هیزم تری به ما فروخته‌اند که باید یک سره برای‌شان آرزوی مرگ کنیم. احتمالا این عده، سخنان رهبری را گوش نکرده‌اند که بارها در این مورد توضیح داده‌اند که ما با مردم آمریکا کاری نداریم و حتی خود آنها را مظلوم می‌دانیم که در چنگال سیاستمداران‌شان گیر افتاده‌اند. حرف ما دعوایی است تاریخی و بی‌پایان با کسانی که خودشان را کدخدا و صاحب کل جهان می‌دانند. بعد از بازی سوم تیم ایران با آمریکا، صحنه‌هایی خلق شد که همین دوستی با مردم آمریکا را نشان می‌داد. گرچه در حالی که فوتبالیست‌های آمریکایی با بازیکنان ما ابراز همدردی می‌کردند در این شکست؛ همان روشنفکرنماها، داشتند داخل ایران، با پرچم آمریکا جشن می‌گرفتند. کسانی که یاد گرفته‌اند به هرچیزی که ضد این نظام، ضد خوشبختی مردم، ضد شادی و نشاط و موفقیت ایرانی‌هاست، اعتبار دهند و طرفدارش شوند. آن‌قدر که در خاک کشورشان، پرچم کشوری دیگر را که سال‌هاست مردم‌شان را تحریم کرده است، به اهتزاز درآورند.