تدبیر و توکل در تحریم
مهدی قزلی روزنامهنگار
«دوستانت را نزدیک خودت نگه دار و دشمنانت را نزدیکتر»، با اینکه این عبارت را منسوب به چرچیل میدانند، ولی خلفای عباسی بیش از هزار سال پیش آن را زندگی کردند. فرهیختهترشان، مامون، امامرضا را به زور ولیعهد و امامجواد را داماد خود کرد و کم تدبیرهایشان امامهادی و امامحسن عسکری را محبوس کردند.
در زمان امامحسن عسکری و پدر بزرگوارشان، حتی مرکز خلافت را هم به شهری برساخته از نظامیگری منتقل کردند، چون میدانستند از ظرفیت اجتماعی عمیقی در بغداد برخوردار نیستند؛ بر عکس امامان شیعه.
بعد از مامون، سیاست ظاهری مدارای خلفای عباسی با امامان شیعه، تبدیل به سیاست فشار حداکثری شد. خلافت عباسی ظاهرا بزرگترین قدرت روز بود و قلمرویی از شرق تا غرب عالم داشت. بر عکس شیعیان در عسر و حرج بوده و مجبور بودند سیاست تقیه و سکوت را در پیش گیرند. با این حال، خلفای عباسی مهمترین دشمن خود را شیعیان میدانستند و بیشترین ترسشان از اهلبیت بود. بخشی از این ترس البته ناشی از شناخت دقیق عباسیان از اصل حقیقت خلافت بود. آنها که خود از تیره بنیهاشم بودند کیفیت و حقانیت خلافت و جانشینی پیامبر اعظم را میشناختند.
فشارها و تحریمها همه جانبه بود و حداکثری: سیاسی، نظامی، اقتصادی و اجتماعی. کار به جایی رسیده بود که در شخصیترین احوالات امام نیز نظارت وجود داشت، مثل بچهدار شدن. آنچه نباید از نظر دور داشت دلیل این فشارها بود؛ یعنی ترس.
این تحریمها و محاصره سیاسی، اجتماعی و اقتصادی به نتیجه دلخواه خلفای عباسی نرسید کما اینکه تشیع بعد از امامحسن عسکری بدون درک ظاهری امام باقی ماند و بالنده شد. هر چند شکست سیاست عباسیان دلایل زیاد و پیچیدهای داشت، ولی حتما یکی از این دلایل رفتار مدبرانه حضرات عسکریین بود. دوری از درگیریهای بیدلیل که فرجامهای قابل پیشبینی داشت، حفظ شبکه اقتصادی و ارتباطی شیعیان، نفوذ در هیات حاکمه، ندادن بهانه به صاحبان قدرت، استفاده از فرصتهای اندک به وجود آمده برای تبیین هویت خود و البته مذاکره و گرفتن امتیاز، تعیین اصول غیرقابل خدشه و پایداری بر آنها، رازداری و پنهان کردن روابط و اطلاعات، انتخاب مسؤولان و مباشران وفادار و کارآمد و....
بعد از به کار گرفتن تدبیر و توان، میتوان(باید) چشم به یاری خدا داشت که داشتند. عباسیان حتی برای پیدا کردن فرزند امام حسن عسکری در آن محاصره تنگ ناموفق بودند که یرِیدُونَ لِیطْفِئُوا نُورَ ا... بِأَفْوَاهِهِمْ وَا... مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ کرِهَ الْکافِرُونَ.
و امروز نهتنها جامعه تشیع و دنیای اسلام، بلکه تمام بشریت، وجود منجی را به امامحسن عسکری و تدبیر و توکلش مدیون است.
در زمان امامحسن عسکری و پدر بزرگوارشان، حتی مرکز خلافت را هم به شهری برساخته از نظامیگری منتقل کردند، چون میدانستند از ظرفیت اجتماعی عمیقی در بغداد برخوردار نیستند؛ بر عکس امامان شیعه.
بعد از مامون، سیاست ظاهری مدارای خلفای عباسی با امامان شیعه، تبدیل به سیاست فشار حداکثری شد. خلافت عباسی ظاهرا بزرگترین قدرت روز بود و قلمرویی از شرق تا غرب عالم داشت. بر عکس شیعیان در عسر و حرج بوده و مجبور بودند سیاست تقیه و سکوت را در پیش گیرند. با این حال، خلفای عباسی مهمترین دشمن خود را شیعیان میدانستند و بیشترین ترسشان از اهلبیت بود. بخشی از این ترس البته ناشی از شناخت دقیق عباسیان از اصل حقیقت خلافت بود. آنها که خود از تیره بنیهاشم بودند کیفیت و حقانیت خلافت و جانشینی پیامبر اعظم را میشناختند.
فشارها و تحریمها همه جانبه بود و حداکثری: سیاسی، نظامی، اقتصادی و اجتماعی. کار به جایی رسیده بود که در شخصیترین احوالات امام نیز نظارت وجود داشت، مثل بچهدار شدن. آنچه نباید از نظر دور داشت دلیل این فشارها بود؛ یعنی ترس.
این تحریمها و محاصره سیاسی، اجتماعی و اقتصادی به نتیجه دلخواه خلفای عباسی نرسید کما اینکه تشیع بعد از امامحسن عسکری بدون درک ظاهری امام باقی ماند و بالنده شد. هر چند شکست سیاست عباسیان دلایل زیاد و پیچیدهای داشت، ولی حتما یکی از این دلایل رفتار مدبرانه حضرات عسکریین بود. دوری از درگیریهای بیدلیل که فرجامهای قابل پیشبینی داشت، حفظ شبکه اقتصادی و ارتباطی شیعیان، نفوذ در هیات حاکمه، ندادن بهانه به صاحبان قدرت، استفاده از فرصتهای اندک به وجود آمده برای تبیین هویت خود و البته مذاکره و گرفتن امتیاز، تعیین اصول غیرقابل خدشه و پایداری بر آنها، رازداری و پنهان کردن روابط و اطلاعات، انتخاب مسؤولان و مباشران وفادار و کارآمد و....
بعد از به کار گرفتن تدبیر و توان، میتوان(باید) چشم به یاری خدا داشت که داشتند. عباسیان حتی برای پیدا کردن فرزند امام حسن عسکری در آن محاصره تنگ ناموفق بودند که یرِیدُونَ لِیطْفِئُوا نُورَ ا... بِأَفْوَاهِهِمْ وَا... مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ کرِهَ الْکافِرُونَ.
و امروز نهتنها جامعه تشیع و دنیای اسلام، بلکه تمام بشریت، وجود منجی را به امامحسن عسکری و تدبیر و توکلش مدیون است.
تیتر خبرها
-
ماجرای یک تحول پر برکت
-
فرصت طلایی برای مرور کتابها
-
چرا شورای هماهنگی اقتصادی قوا تشکیل نمیشود؟
-
هر مسجد یک سنگر علیه کرونا
-
توطئــه شبــانه
-
دردسرهای نان درآوردن
-
بوق ممتد روی فوتبال
-
چیزهایی هست که نمیدانی
-
هماهنگی بیشتر برای صیانت از هویت ایرانی
-
خانه امید همه ما
-
هماهنگی بیشتر برای صیانت از هویت ایرانی
-
شورایعالی اقتصادی چه بود و چه شد؟
-
تدبیر و توکل در تحریم