30 سال از پایان جنگ گذشته است. بویینگ-707 نیروی هوایی ارتش که از پایگاه یکم ترابری مهرآباد برای پروازی غیرنظامی عازم قرقیزستان شده بود، هنگام بازگشت می‌رود که دقایق آخر پرواز را طی کرده و روی باند فرودگاه پیام آرام گیرد. اوضاع اقتصادی کشور نابسامان است. در چنین وضعیتی غیرطبیعی هم نیست که ترابری 40‌ساله نیروی هوایی برای پرواز انتقال ارزاق عمومی به کشور انتخاب شود. خدمت به مردم چه در روزهای جنگ و چه در روزهای صلح از ویژگی‌های این مردان است. خلبان پرواز بارها و بارها از پس ماموریت‌های مهم نظامی و غیرنظامی در داخل و خارج از کشور بر آمده و در سال‌های اخیر هم پروازهای متعددی به مناطق جنگی سوریه و عراق داشته است. با این حال قرار نبود پایان خوشی برای 707 رقم بخورد. علت سانحه هر چه که باشد، از دست رفتن جمعی از هموطنان و کادر پروازی که کوله‌باری از تجربه و مهارت را به دوش می‌کشیدند چیزی نیست که به این راحتی جبران شود. هرچند کم شدن یک فروند هواپیما از لیست ناوگان نیروی هوایی آن هم در وضعیت فعلی تحریم زیان کوچکی نیست. هواپیمایی که در ایام جنگ هم خدمت زیادی به ایرانیان کرد. خلبانان جنگنده‌های محافظ آسمان کشور شاید هیچ وقت طنین آرامش‎‌بخش خلبان‌های تانکر را از یاد نبردند که وقتی خسته و با باک‌های خالی، زیر شکم پمپ‌بنزین هوایی می‌رسیدند، تمام نگرانی و اضطراب‌شان به یکباره فرو می‌نشست. 707ها در سال‌های بعد از جنگ هم با تغییرات متعدد در خدمت میلیون‌ها ایرانی بودند. حالا یکی‌شان بعد از 4 دهه خدمت دیروز برای همیشه در انتهای باند پادگان فتح کرج آرام گرفت.