خانواده‌هایی كه معتقدند، خدمه زنده هستند این روزها به هرجایی كه بتواند به آنها در رسیدن به پاسخی مستند كمك كند، سر می‌زنند. دو شنبه به سفارت چین رفتند، سه‌شنبه وزارت خارجه و چهارشنبه نهاد ریاست جمهوری. هر جایی كه رفتند، به آنها گفتند دلایل و مستندات خود را مكتوب ارائه دهید تا به آن رسیدگی شود. با این حال آنها قصد كوتاه آمدن ندارند و می‌گویند: تا جایی كه قانع نشویم پیگیر ماجرا خواهیم بود و مدارك و مستندات را ارائه می‌دهیم. پرینت تماس‌ها را هم ارائه كرده‌ایم.
از سوی مقابل خانواده‌هایی كه گواهی فوت را امضا كرده‌اند حاضر به مصاحبه نیستند. مادر یكی از آنها می‌گوید: کاش پیكر پسرم می‌آمد تا حداقل مزاری بود كه هر هفته كنار آن بنشینم و گریه كنم. راضی به رضای خدا هستم و حكمتی بوده است. نمی‌دانم چرا بعضی خانواده‌ها موضوع زنده بودن خدمه را مطرح می‌كنند، این كار آرامش روانی ما را به‌هم می‌ریزد. براساس گزارش‌ها، انفجار و آتش خیلی سریع رخ می‌دهد و كسی فرصت فرار از آتش را پیدا نمی‌كند.
خانواده یکی دیگر از خدمه نیز از رسانه‌ها گلایه دارد و می‌گوید: در یک‌سال گذشته کسی سراغ ما نیامد و به درددل‌های ما گوش نداد. حالا که سالگرد این سانحه شده است همه به یاد ما افتاده‌اند و تماس می‌گیرند.
مسؤولان شركت ملی نفتكش هم ترجیح می‌دهند در این حوزه ورود نكنند و پاسخی برای این تماس‌های مشكوك ندارند. این در حالی است كه مدیرعامل این شركت در مراسم سالگرد این حادثه گفته بود: پول بیمه به ۱۱ نفر از خانواده‌های شهدای سانچی پرداخت شد و به بقیه خانواده‌هایی كه امور مربوط به انحصاروراثت را در دست انجام دارند، حق بیمه پرداخت خواهد شد.