تلویزیون رسانه‌ای مولد به‌خصوص در تولید سریال است و با رونق گرفتن سریال‌های عرضه شده در شبكه خانگی یا سامانه‌های ویدئوی درخواستی حساسیت تولید در تلویزیون بالاتر هم رفته و نیاز است رسانه ملی سریال‌هایی را تولید كند كه توانایی رقابت داشته باشند.
 متأسفانه خیلی از سریال‌های ما غمگین، تاریك و گریانند و پلان به پلان اگر نگاه كنیم می‌بینیم كه غمگینانه و نومیدانه و مبتنی بر گریه و زاری هستند ولی تلویزیون آرشیوی از محصولات فاخر هم دارد كه حتی در دهمین بازپخش، تر و تازه و شادی‌بخش به نظر می‌رسند.
شما فكر می‌كنید چرا مردم سریالی مانند «عمارت بانو» را دوست داشتند و شخصیت‌های سریال بسیار گل كرد؟ زیرا كلام، ادبیات و همین‌طور طراحی صحنه خوب و استانداردی داشت. امیدوارم موفقیت این سریال عاملی شود برای رجوع به استانداردها در رسانه ملی و همه به این قضیه دقت كنند.
در تلویزیون داستانگویی بسیار اهمیت دارد و یكی از دلایل ضعف سریال‌ها نداشتن متن‌های داستانگویی جذاب است. مردم ما به خاطر ریشه‌های شرقی هرقدر هم تظاهر كنند به ژست‌های فرمالیستی ولی در نهایت همان داستانگویی است كه برایشان ارجحیت دارد. بعضا در سریال‌ها مشاهده می‌شود