مدرسه به مثابه ظرفی است كه باید با مظروف خودش همخوانی داشته باشد. مظروف، نظام تعلیم و تربیت است و چون این نظام متاثر از فرهنگ است، بنابراین باید با فضای فیزیكی تناسب داشته باشد. فضای فیزیكی یعنی معماری كه باید متاثر از فرهنگ جامعه باشد.
اكنون كه صحبت از تحول بنیادین درآموزش و پرورش است و معتقدیم تحول باید در همه حوزه‌های تعلیم و تربیت ایجاد شود لاجرم باید در ظرف تعلیم تربیت و فضای فیزكی تحول جدی و بنیادی ایجاد كنیم.
 این موضوع درسند تحول در زیر نظامِ‌ فضا و تجهیزات پیش‌بینی شده و به تصویب شواری عالی آموزش و پرورش نیز رسیده و اكنون در دستوركار است. این تغییرات همه ابعاد فضای فیزیكی مدارس را در برمی‌گیرد از اندازه فضا گرفته تا كاركردها و معماری آن.
ما حكم كرده‌ایم كه آموزش و پرورش به‌جز در موارد استثنا مدارس كوچك نسازد و به سمت ساخت مدارس بزرگ و متوسط برود كه هم توجیه آموزشی و تربیتی و هم توجیه اقتصادی دارد. همچنین حكم كرده‌ایم مدرسه فقط نباید كلاس درس باشد بلكه باید مجموعه‌ای از امكانات آموزشی را
دربربگیرد.
در سند تحول بنیادین آموزش وپرورش تاكید شده یادگیری فقط دركلاس درس اتفاق نمی‌افتد بلكه این یادگیری می‌تواند در محیط‌های مختلف باشد. به این ترتیب حتی راهروها یا حیاط مدرسه نیز می‌تواند موجب یادگیری شود.
دراین میان ساخت مدارس با معماری ایرانی نیز مورد تاكید است. ما باید نمادهای معماری ایرانی - اسلامی را در طراحی مدارس جست‌وجو كنیم. در معماری ایرانی استفاده از كاشی، خوشنویسی، استفاده از آجر و قوس‌ها موضوعیت دارد.
 اگر این نمادها را درساخت مدارس به كار بگیریم، دانش آموزان قرابت بیشتری با فضای مدرسه پیدا می‌كنند، چون معماری ایرانی كه متناسب است با فرهنگ و اقلیم هرمنطقه باعث ایجاد آرامش و امنیت می‌شود. اما متاسفانه بسیاری از مدارسی كه به‌تازگی ساخته می‌شود، معماری مدرن دارند و بناهایی ایرانی محسوب نمی‌شوند.