یك بدمن دوست داشتنی
یادداشتی از هنگامه صفایی‌پور
فرزند رضا صفایی‌پور
در حافظه مردم به عنوان ضد‌قهرمان و بدمن شناخته شده است، ولی بدمنی كه خدا را شكر دوستش دارند و با او ارتباط برقرار كردند.
به عنوان یك دانش‌آموخته سینما به جرات می‌گویم بازی در نقش منفی دشوارتر است و بنا بر نظر منتقدان سینمایی، رضا طوفان تاثیرگذارترین بازیگر نقش منفی در گونه اكشن است.
شخصیت رضا صفایی‌پور كاملا به دور از نقش‌هایی است كه ایفا كرده و ذهنیتی كه به واسطه بازی در این نقش‌ها در افكار عمومی وجود دارد كاملا با خود واقعی ایشان در تضاد است.
ظاهرشان جدی، قرص، محكم، مقتدر و باصلابت است، اما باطنی دارند مهربان، دلسوز و دلی به وسعت یك اقیانوس با روحیه‌ای لطیف، شكننده و شخصیتی سرشار از ظرافت‌های انسانی.
تمام وجود پدر، عشق است، عشق به خانواده، عشق به سرزمینش، عشق به هموطنانش و صد البته عشق دیرینه‌شان به سینما.
در این سال‌ها به‌واسطه انبوه پیشنهادات نقش‌هایی نه چندان چشمگیر و فیلمنامه‌هایی
كه چنگی به دل نمی‌زنند، ترجیحشان این است كه فعالیت نكنند؛ چرا كه بر این باورند نباید به مخاطب خیانت كرد، باید برای وقت او احترام قائل بود، نباید برای ارتزاق تن به هر فیلمی داد، هنر را نباید به پول فروخت، اعتقاد دارند باید در همان مسیری گام برداشت كه پیشینه بازیگری‌ام مشخص می‌كند، نمی‌توانم سابقه هنری‌ام را كه بسیار برای آن زحمت كشیدم، با ایفای نقش‌های بی‌ارزش خراب كنم، انتخاب من این است كه گزیده كار باشم.
در سالیان اخیر شاهد بودم چیزی در پدر
فرو ریخت، او همچون عاشقی كه از معشوق خود - كه سینماست - دور مانده است. به‌واسطه عمری كه در این راه گذاشته‌اند و جوانی از دست رفته‌شان و از همه مهم‌تر عشق به حرفه‌شان، پای رفتن و دل بریدن و كندن ندارند و از سوی دیگر با معضل نبود پیشنهاد نقش‌های تاثیر‌گذار و در حد و اندازه‌شان روبه‌رو هستند. به‌طور كلی بازیگران اكشن كار سینما نظاره‌گر از بین رفتن گونه‌ای از سینمایی بودند كه خود به وجود آوردند و بر كسی پوشیده نیست كه در این فضا مجالی برای بقای هنری بازیگران پركار دهه 60 و 70 وجود ندارد.
در دهه گذشته جای خالی آقایان فرامرز قریبیان، جمشید هاشم‌پور، چنگیز وثوقی، فریبرز عرب‌نیا، ابوالفضل پورعرب و... در قالب همان نقش‌های خاطره‌انگیز سینمای قهرمان و ضد قهرمان پرور عصر طلایی به‌شدت بر پرده سینماها احساس می‌شود، برخلاف سینمای دنیا كه هنوز برای بازیگرانی نظیر شون كانری، سیلوستر استالون، هریسون فورد، آرنولد شوارتزنگر، بروس ویلیس، مل گیبسون، استیون سیگال، ژان كلود وان دام و... نقش در خور جایگاهشان نوشته می‌شود و فیلم‌هایی ساخته می‌شوند كه با استقبال بی‌نظیر مخاطبان و طرفدارنشان روبه‌رو می‌شود. تمام این بازیگران بیش از 60 سال دارند، اما همچنان مقتدرانه ظاهر می‌شوند.
امیدوارم در آینده نزدیك سینماگران و مسؤولان سینمایی بستری را فراهم کنند تا پدر و تمامی هنرمندانی كه كم‌كار شده‌اند با نقشی خوب و فیلمی قابل دفاع به سینما برگردند. قدر پیشكسوتان سینما را تا هستند بیشتر بدانیم و از تجربیاتشان بهره ببریم.
فرزند رضا صفایی‌پور
در حافظه مردم به عنوان ضد‌قهرمان و بدمن شناخته شده است، ولی بدمنی كه خدا را شكر دوستش دارند و با او ارتباط برقرار كردند.
به عنوان یك دانش‌آموخته سینما به جرات می‌گویم بازی در نقش منفی دشوارتر است و بنا بر نظر منتقدان سینمایی، رضا طوفان تاثیرگذارترین بازیگر نقش منفی در گونه اكشن است.
شخصیت رضا صفایی‌پور كاملا به دور از نقش‌هایی است كه ایفا كرده و ذهنیتی كه به واسطه بازی در این نقش‌ها در افكار عمومی وجود دارد كاملا با خود واقعی ایشان در تضاد است.
ظاهرشان جدی، قرص، محكم، مقتدر و باصلابت است، اما باطنی دارند مهربان، دلسوز و دلی به وسعت یك اقیانوس با روحیه‌ای لطیف، شكننده و شخصیتی سرشار از ظرافت‌های انسانی.
تمام وجود پدر، عشق است، عشق به خانواده، عشق به سرزمینش، عشق به هموطنانش و صد البته عشق دیرینه‌شان به سینما.
در این سال‌ها به‌واسطه انبوه پیشنهادات نقش‌هایی نه چندان چشمگیر و فیلمنامه‌هایی
كه چنگی به دل نمی‌زنند، ترجیحشان این است كه فعالیت نكنند؛ چرا كه بر این باورند نباید به مخاطب خیانت كرد، باید برای وقت او احترام قائل بود، نباید برای ارتزاق تن به هر فیلمی داد، هنر را نباید به پول فروخت، اعتقاد دارند باید در همان مسیری گام برداشت كه پیشینه بازیگری‌ام مشخص می‌كند، نمی‌توانم سابقه هنری‌ام را كه بسیار برای آن زحمت كشیدم، با ایفای نقش‌های بی‌ارزش خراب كنم، انتخاب من این است كه گزیده كار باشم.
در سالیان اخیر شاهد بودم چیزی در پدر
فرو ریخت، او همچون عاشقی كه از معشوق خود - كه سینماست - دور مانده است. به‌واسطه عمری كه در این راه گذاشته‌اند و جوانی از دست رفته‌شان و از همه مهم‌تر عشق به حرفه‌شان، پای رفتن و دل بریدن و كندن ندارند و از سوی دیگر با معضل نبود پیشنهاد نقش‌های تاثیر‌گذار و در حد و اندازه‌شان روبه‌رو هستند. به‌طور كلی بازیگران اكشن كار سینما نظاره‌گر از بین رفتن گونه‌ای از سینمایی بودند كه خود به وجود آوردند و بر كسی پوشیده نیست كه در این فضا مجالی برای بقای هنری بازیگران پركار دهه 60 و 70 وجود ندارد.
در دهه گذشته جای خالی آقایان فرامرز قریبیان، جمشید هاشم‌پور، چنگیز وثوقی، فریبرز عرب‌نیا، ابوالفضل پورعرب و... در قالب همان نقش‌های خاطره‌انگیز سینمای قهرمان و ضد قهرمان پرور عصر طلایی به‌شدت بر پرده سینماها احساس می‌شود، برخلاف سینمای دنیا كه هنوز برای بازیگرانی نظیر شون كانری، سیلوستر استالون، هریسون فورد، آرنولد شوارتزنگر، بروس ویلیس، مل گیبسون، استیون سیگال، ژان كلود وان دام و... نقش در خور جایگاهشان نوشته می‌شود و فیلم‌هایی ساخته می‌شوند كه با استقبال بی‌نظیر مخاطبان و طرفدارنشان روبه‌رو می‌شود. تمام این بازیگران بیش از 60 سال دارند، اما همچنان مقتدرانه ظاهر می‌شوند.
امیدوارم در آینده نزدیك سینماگران و مسؤولان سینمایی بستری را فراهم کنند تا پدر و تمامی هنرمندانی كه كم‌كار شده‌اند با نقشی خوب و فیلمی قابل دفاع به سینما برگردند. قدر پیشكسوتان سینما را تا هستند بیشتر بدانیم و از تجربیاتشان بهره ببریم.
