آنچه در بزنگاه‌ها رسانه ملی را نجات می‌دهد سریال‌های نمایشی جذاب است كه مخاطب را سرگرم كند و پیام‌های لازم را نیز به او بدهد.
 به جز اعمال سلیقه‌ها كه فراوان درباره‌اش گفته شده به نظر می‌رسد سریال سازان در حیطه امكانات مقداری دست و پایشان بسته است و محدودیت‌های مالی باعث می‌شود جلوی كارهای خوب گرفته شود.
به عنوان مثال، برخی سریال‌ها اصولا بسیار نامفهوم تمام می‌شود و عمدتا این مسأله برمی‌گردد به برآورد پایین تولید! تهیه‌كننده برآوردی از متن می‌دهد برای تولید یك سریال خوب و جذاب ولی وقتی در برابر محدودیت مالی قرار می‌گیرد از همه طرف می‌زند و درنهایت درام هم به سمتی می‌رود كه هزینه تولید كمتر شود.
تماشاگرهای ایرانی بسیار عاقل و باهوش هستند و كم فروشی را سریع متوجه می‌شوند در نتیجه وقتی سریال ضعیفی به‌ آنها ارائه می‌شود ترجیح می‌دهند به تماشای برنامه‌های دیگر بروند.
یكی دیگر از دلایل افت كیفی محصولات نمایشی تلویزیون ناظر كیفی است. ناظر كیفی باید توانایی و اطلاعاتی داشته باشد كه در بهبود كارها موثر باشد بخصوص دركارهای بومی مملكت خودمان ولی وقتی نظارت كیفی پایین باشد، یقینا به افت كیفیت می‌انجامد.
اگر میدان را كمی بازتر و مقداری هزینه بیشتری برای تولید كنند و نظارت كیفی به معنای واقعی اعمال شود، قطعا اوضاع تولید در تلویزیون به مراتب بهتر خواهد شد.