از همان ابتدا، از زمانی كه دفترچه‏ ثبت‎نام آزمون ورودی دانشگاه سراسری سال 98 منتشر شد، خانواده‏ها با مورد عجیبی روبه‏رو شدند.  بسیاری از دانشگاه‎ها و دانشكده‏ها در بخش توضیحات، در مقابل وضعیت خوابگاه، از نبود تعهد برای ارائه خوابگاه گفته بودند.  شرایط برای خوابگاه‎ها امسال به حدی بد است كه از میان 67 دانشكده و دانشگاه علوم پزشكی كشور، 51 دانشگاه اعلام كرده‎اند كه تعهدی برای ارائه خوابگاه به پذیرفته‏شدگان كنكور 98 ندارند. این اما تنها مشكل نیست، اجاره‌بهای خوابگاه‌ها برای سال تحصیلی جدید به تناسب خوابگاه‌ها بین ۱۲ تا ۱۸درصد افزایش داشته، اتفاقی كه رئیس صندوق رفاه هم به آن اشاره كرده است. او البته عنوان كرده كه 65درصد سرا‌های دانشجویی كشور، عمر ۲۵ سال به بالا دارند و هزینه جایگزین كردن آنها و حتی هزینه تعمیر و نگهداری این بنا‌ها‌بالاست.
با شرایط ویژه
در سال تحصیلی 98، فقط 52 دانشگاه اعلام كرده‏اند كه خوابگاه خودگردان دارند. در این میان اما دانشگاه‏هایی هم هستند كه درباره خوابگاه تصمیمات دیگری دارند. در دفترچه كنكور سراسری، 18 دانشگاه صراحتا اعلام كرده‎اند كه فاقد خوابگاه هستند. هشت دانشگاه فقط برای دانشجویان روزانه، آن هم به صورت محدود، خوابگاه ارائه می‎دهند و هیچ تعهدی در قبال دانشجویان نوبت شبانه ندارند.
برخی دانشگاه‌ها هم شرایط ویژه گذاشته‏اند. 12 دانشگاه جزو دانشگاه‏هایی هستند كه برای پذیرش دانشجویانی كه خوابگاه می‎خواهند، شرایط خاص در نظر گرفته‌اند. دانشجویانی كه در استان‏های مجاور ساكن هستند، اجازه استفاده از خوابگاه را ندارند. برخی خوابگاه‏ها هم فقط تعهد استفاده 85درصدی دانشجویان را داده بودند. در این میان اما بعضی از دانشگاه‏ها رتبه دانشگاهی را ملاك تخصیص خوابگاه قرار داده‎اند.
 در 14 دانشگاه رتبه دانشگاهی ملاك است. در توضیحات این دانشگاه‌ها، نیازسنجی دانشجویان رتبه‎های برتر ملاك قرار می‏‎گیرد. برخی هم شرایط عجیب‏وغریب گذاشته‏اند. دانشجویی كه خواستار خوابگاه است، باید جزو رتبه‎های برتر باشد و در سه سال تحصیلی هم معدل بالای 17 داشته باشد. در دانشگاه‌های علامه طباطبایی و شیراز، دانشجویانی كه رتبه زیر هزار دارند، در اولویت استفاده از خدمات خوابگاه‌ قرار دارند. دانشگاه گیلان، اما شرایط را سخت‏تر كرده است، دانشجویان دانشگاه روزانه برای گرفتن خوابگاه باید رتبه‏بندی شوند و هر دانشجویی كه رتبه بالاتری گرفت، خوابگاه را به دست خواهد آورد. دانشگاه قم، چند شرط برای خوابگاه دادن به دانشجویانش گذاشته است.
خوابگاه تنها مختص دانشجویانی است كه بدون سهمیه، رتبه زیر‌هزار داشته باشند. دانشجویانی كه رتبه زیر200 داشته باشند هم رایگان صاحب خوابگاه می‎شوند.
ماهی یك میلیون و 600 هزار تومان
 چند سالی می‏شود كه دانشگاه‎ها با مشكل خوابگاه روبه‏رو هستند. كمبود خوابگاه‎ها برای امروز نیست. سال گذشته هم دانشگاه‏ها با مشكلات كمبود خوابگاه مواجه بودند. پارسال البته شرایط دانشگاه‎ها برای ارائه خوابگاه بهتر بوده و بیش از نیمی از دانشگاه‎ها هم به دانشجویان خوابگاه می‎دادند.
 به‌جز مشكلات خوابگاهی اما این افزایش قیمت خوابگاه‏هاست كه كمر دانشجویان را خم كرده است. هزینه‏های تامین خوابگاه‏ها در دانشگاه‎ها حالا این قدر زیاد شده كه تعداد خوابگاه‎های خودگردان خیلی زیاد شده و خوابگاه‎ها هر چقدر دوست دارند، از دانشجویان كرایه می‎گیرند. دانشگاه خودگردانی در شیراز ترمی یك میلیون و صد‌هزار تومان از دانشجویان دخترش كرایه می‎گیرد. كرایه‎ای كه باید از یكم تا هفتم ماه تسویه شود.
هرچند كه طبق نظر آنها می‎توان با ده میلیون پول پیش و ماهی 200 هزار تومان هم صاحب یك تختخواب شد. شرایط در خوابگاه دزفول بهتر است. خوابگاه خصوصی كه البته محیط كاملا دانشجویی ندارد و كارمندان هم در آن ساكن هستند، از مشتری‎هایش كه طالب اتاق‏های چهار تخته هستند، ماهانه حدود 230 هزار تومان و برای اتاق‎های شش و هشت تختخوابه هم به ترتیب، 220 هزار و 210 هزار تومان پرداختی دریافت می‏كند.
هرچند كه این خوابگاه به اندازه یك ماه كرایه خانه هم پول پیش می‏گیرد. در یاسوج، همه چیز عجیب است. خوابگاهی كه زیر نظر دانشگاه یاسوج فعالیت می‏كند، ماهی یك میلیون و 600هزار تومان از دانشجویان پرداختی می‎گیرد. اینها البته با هزینه‎های آب، برق، گاز و پسماندهاست. خوابگاهی در اصفهان، ترمی دریافتی دارد و برای هر ترم هم به اندازه یك میلیون و 200 هزار تومان از دانشجویانش دریافت می‏كند، هزینه‎ای كه تا هفتم هر ترم باید تسویه شود. در خوابگاه دیگری در اصفهان، هر دانشجو هر ماه برای یك تخت باید 480 هزار تومان پرداخت كند.
 برای ورود به خوابگاهی در همدان، باید 600هزار تومان، پول پیش داد و برای هر ماه هم به اندازه 160 هزار تومان پرداخت كرد. اینها همه البته برای دانشجویان مجرد است. شرایط برای دانشجویان متاهل بحرانی است، با وجود این‌كه سال گذشته، دولت بودجه‏ای برای خوابگاه‎های متاهلی اختصاص داده است و طبق اساسنامه ماده 65 قانون برنامه ششم باید خوابگاه‎های متاهلی توسعه پیدا كند، اما با شروع سال تحصیلی، دانشگاه‎ها با كمبود خوابگاه‎های متاهلی روبه‏رو هستند.
افزایش قیمت با كمترین امكانات
 یكی از دانشجویان ترم پنجم، مقطع كارشناسی ارشد دانشگاه خواجه نصیر كه در رشته جی‌آی‌اس (یكی از گرایش‌های مهندسی نقشه‌برداری) و نوبت شبانه درس می‏خواند از این گلایه می‌كند كه خوابگاه‎های دانشجویی، تبدیل به یك منبع پول‏سازی شده‏اند. او به ما می‎گوید: «مشكلات خوابگاهی ما زیادند. هم برای نوبت ما و هم برای نوبت روزانه، دانشگاه با مشكلات خوابگاه روبه‎رو است.» اما یكی از مشكلات مهمی كه از نظر او واقعا سخت است، فضای كم اتاق‎ها هستند. اتاق‎هایی كه شش نفره و چهار نفره هستند اما ابعاد آن خیلی كوچك‌تر از این تعداد است.
 به گفته او، فضای اتاق‎های خوابگاه‎ آن قدر كوچك است كه حتی برای یك نماز خواندن هم جا نیست و ساكنان خوابگاه باید منتظر بمانند تا نماز خواندن هم‌اتاقی‌شان تمام شود‌ بعد تردد
 ‌كنند.
 امكانات كم خوابگاه از دیگر مشكلات این دانشجویان است. به جز امكانات اولیه رفاهی مانند نداشتن نمازخانه و لباسشویی، خوابگاه او حتی سرویس اینترنت خیلی كندی هم دارد. سرویس اینترنتی كه به گفته او از ساعت 2 بعدازظهر تا 8 صبح روز بعد، قطع می‎شود.
غذای بی‏كیفیت و گران هم از مشكلات دیگر است. غذایی كه به دانشجویان نوبت شبانه، 3000 تا 4000 تومان به فروش می‏رسد، اینها همه در حالی است كه همین غذا به دانشجویان نوبت روزانه به قیمت 700، 800 تومان تا نهایتا 1200 تومان به فروش می‏رسد. اینها اما تنها مشكلات نیستند. این دانشجوی جی‌آی‌اس توضیح می‎دهد كه مسیر خوابگاه از دانشگاه هم خیلی دور است و دانشجویان برای رسیدن به دانشگاه حدود یك ساعت و نیم در راه هستند. برای چنین خوابگاهی هم ماهی 560 هزار تومان برای یك اتاق چهار نفره، پرداخت می‎كنند؛ كرایه تختی كه در سال گذشته، 370 هزار تومان بود، یعنی افزایش قیمتی به اندازه 190 هزار تومان.
خوابگاه نداریم
شرایط بد خوابگاه‏های دخترانه و پسرانه این دانشگاه به گوش مسؤولان امور دانشجویی و خوابگاهی دانشگاه هم رسیده است؛ هرچند كه به گفته  یكی دیگر از دانشجویان، قول و قرارهایی هم مطرح شده است، او اما امیدی به درست شدن شرایط ندارد. این دانشجو به ما می‏گوید: «یكی دو روز دیگر كلاس‎های ما شروع می‏شود اما هنوز خوابگاه نداریم.»
 این دانشجوی مقطع كارشناسی ارشد دانشگاه خواجه نصیر عنوان می‎كند كه اگر با استادی كاری داشته باشند، جایی برای اسكان وجود ندارد و آنها باید طوری برنامه‎ریزی كنند كه هم به كارشان برسند و هم در شهر غریب نمانند. او و بسیاری از دانشجویان همدوره‏اش كه نیاز به خوابگاه دارند، هنوز منتظرند و همین هم كار را برای آنها مشكل می‎كند.  به گفته او، با این اتفاق، مسؤولان خوابگاه هر قیمتی كه بدهند، او و دیگر دانشجویان مجبور به قبولش هستند و همه اینها استرس و نگرانی زیادی را به آنها وارد می‎كند. دانشجویان، به خاطر دوری از خانواده با استرس روبه‌رو هستند و این سردرگمی، فشارهای بیشتری را به آنها وارد می‎كند.  این دانشجوی دانشگاه خواجه نصیر در پاسخ به این سوال كه چرا خانه‎ای را در شهر تهران اجاره نمی‌كنید، می‌گوید:‌ «خانواده ما با اطمینان خاطر از این‌كه دانشگاهی كه در آن درس می‏خوانیم، خوابگاه را تامین می‎كند، به ما اجازه درس خواندن و ورود به این شهر را داده‏اند.» و همین باعث شده است كه بسیاری از خانواده‏ها حتی با وجود این كه وضعیت خوابگاه‎ها در شرایط بدی است و این روزها بین زمین و هوا گیر كرده‎اند، چشم امیدشان را از خوابگاه‏ها برندارند، حتی اگر آن خوابگاه امكانات رفاهی كمی داشته باشد و پول زیادی را هم به جیب بزند.