برای رونق هرچه بیشتر تلویزیون طبعا باید برنامه‌هایی را كه مورد علاقه بینندگان است، نمایش دهیم. همان طور كه می‌دانید سریال‌های تلویزیونی در همه ادوار مخاطب بیشتری نسبت به اغلب برنامه‌ها داشته‌اند و همین علاقه‌مندی بوده كه باعث شده مدیومی نظیر شبكه خانگی كه زمانی ویژه عرضه فیلم و تله‌فیلم بود هم دست به كار تولید سریال شود.
اما چه باید كرد كه یك سریال جذاب و مخاطب‌پسند تولید شود؟ از نظر قصه و پرداخت شخصیت و حتی واژگانی كه برای طراحی دیالوگ به‌كار می‌رود، باید به سمت تاثیرپذیری بالا برویم. تماشاچی باید از كار خوشش بیاید تا در نگاهی برتر تلویزیون مورد توجه قرار گیرد‌.
وقتی ما در ساختن سریال به خواسته‌های اساسی تماشاچی اهمیت ندهیم، مسلما آن سریال هم دیدنی نشده و مخاطب نیز از دیدن كار لذت نخواهد برد و پیگیر نخواهد شد.
برخلاف تصور برخی سریال‌سازان نظرم این است كه بودن ستاره‌ها در پیگیری سریال‌ها تاثیر چندانی ندارد و نمی‌توان بدون داستان جذاب و به صرف محبوبیت چهره‌ها، ساخت یك سریال جذاب را رقم زد. باید اول داستان‌پردازی خوبی داشت و به دنبالش به سمت جلب بازیگر رفت.
تولید سریال بدون متن قوی و به صرف حضور چهره‌ها مانند درست كردن غذایی می‌ماند كه مواد اولیه ممتازی دارد، ولی دستور پخت آن نامشخص است. طبیعی است كه از چنین غذایی هیچ كس استقبال نخواهد كرد و مشتری اول و آخرش همان آشپزش خواهد بود. سریالی كه داستان پركشش نداشته باشد و فقط بازیگران مشهوری دارد هم فقط یكی دو قسمت جلب مخاطب می‌كند و بعد، تمام.
ایجاد ارتباط با مخاطب در همه حیطه‌ها از ادبیات تا سینما و موسیقی و حتی تجارت به كیفیت عمل انجام شده است و نه فردی كه عمل را انجام می‌دهد. برای سریال‌سازی دست اول هم تا می‌توانیم روی سناریوهای بكر و قوی كار كنیم.
تجربه ثابت كرده ارتباط بهتر با تماشاچی در سایه متن خوب و استاندارد برقرار می‌شود و ستاره‌ها مكمل ماجرا هستند. اصل ماجرا، قصه و نوع پرداخت است و وقتی اینها درست باشد، بازیگرهای گمنام ولی توانا هم اگر باشند، سریال دنبال خواهد شد.
همین سریال‌های خارجی كه از تلویزیون پخش می‌شود مگر بازیگر معروف دارند؟ عموما ما به عنوان تماشاچی ایرانی بازیگران این سریال‌های خارجی را نمی‌شناسیم ولی چون قصه، جذاب است، وقت می‌گذاریم و آن را می‌بینیم و لذت می‌بریم، پس در سریال‌سازی به‌دنبال متن قوی باشیم.